Менің алғашқы ұстазым...

«Мейірімді ұстаз, шыдамды адам, періште әйел...» Осы сөздерді айтқан кезде менің санамда тұңғыш ұстазымның шынайы жүзі бейнеленген. Ойлап қарасам, алғашқы ұстазым туралы аз білемін. Менің білетінім осы қарапайым сипаттама, тек жылдар бойы жүрегімде өсіп, пішіні мен түсін өзгерткен сезімдер ғана.

Бірінші қадам

Жеті жасыма дейін апамның соңынан мектепке бардым. «Мектеп», «мұғалім» деген сөздердің мағынасын әлі толық түсінбеген, қолыма қалам да ұстай алмайтын бала едім. Жүрегімдегі сенімнің тамырын оятып, болашақ армандарыма қондырған алғашқы ұстазым!

Қиын сәтте сабыр, бақытты сәтте шүкірліктей жүрегімнің көзін ашқан бұл сенім. Ол маған өмір сүруге күш беріп, құлағымда «Сенің қолыңнан бәрі келеді» деп қайталайды.

Мектепке барғаннан кейін бір апта өтпей жатып тапсырмаларыңыздан шаршағаным есімде. Мен партада сағаттап отырудан шаршадым. Балабақшадағыдай достарыммен қалаған кезде ойнайтынмын, ойыншықтармен ойнайтынмын. Менің енжарлығымды, жалқаулығымды көріп, қолыма суретті кітапты ұстадың. Сен маған ертегі кейіпкерлерін бояп, олар туралы білетінімді айтып беруді тапсырдың. Сыныптастарым әріптерді танып, жазуды үйреніп жатқанда, мен сенің тапсырмаңды орындамақ болып, орындалмай қалдым. Себебі, кітаптағы суреттерге қарап, тіпті жазуды да білмейтін қаракөздерге әңгіме айтып, оқиғаны қызықты ету оңай емес екенін түсіндім. Емлені білмеуім маған ескерту жасағанын түсіндім. Сыныптастарымнан қалмау үшін ықыласты оқуды, әріптерді әдемі, қатесіз жазуды үйрендім. Сіз маған мейірімді және жігерлі көзқараспен үйреткен сабақтарыңыздың арқасында мен көп ұзамай сыныбымдағы үздік оқушылардың бірі болдым. Мен кітаппен дос болдым - сөйлеуді еркін меңгерудің бақытты құралы. Бұл досым жылдар бойы менің жолымды нұрландырды. Аспандай биік армандарыма жетеледі.

Ересектік сәттері

Бастауыш мектепті бітірген соң орта білім беру кезеңіне аяқ бастық. Өмір баяғы еді: баяғы мектеп, сол бір сынып, таныс жүздер... Дегенмен, сенің орныңды ешкім, ештеңе баса алмады. Кейіннен оның жүрегінде тәтті естелік, теңдесі жоқ сағыныш пайда болды. Бұл сағыныш соншалықты, оны отбасы жұбатпайды. Күндіз де күнді ішетін сағыныш. Бұл сағыныш естелік кітапқа «Менің алғашқы ұстазым» деген атпен басылды. Әлі есімде, мектеп бітірер қарсаңда ұстазымыз «Мен кім болуым керек?» деп сұраған болатын. Ол бізге осы тақырып бойынша эссе жазу керектігін айтты. Сонда ойланбастан «Ұстазым сияқты ұстаз боламын» деген ой келді. Қолыма қалам алдым, бірақ сіздей жанқияр, жалынды ұстазды сипаттауға лайық сөз таппадым.

Мен студентпін

Ұйқымды қойып, түнімен сабақ оқыдым, университеттің беделді студенті атандым. Студенттік шақтың ең бақытты, ең тәтті сәттерінің ортасында жүргенімде сені кездестірдім. Сол сүйіспеншілікке толы көзқарас, шынайы сөздер. Шәкірттеріне жүріс-тұрысы, киім киісі, сөйлеген сөзімен үлгі болған ұстаздың жүзі шәкірттерінің жүрегінде қызғаныш сезімін оятты. Содан өзімді кінәлі сезіндім. Маған берген біліміңіздің арқасында университет студенті атандым, тіпті «рахмет» деп айту, хал-жағдайыңызды сұрау ойыма да келмеді. Сол күні демалыста міндетті түрде үйіңізге барамын деп, қоштастым.

Бүгін…

Жүрегінен орын берген жанды, төрт жылын сағынсам да бара алмаймын, уақытым жоқ. Ұстазымды есіме алған сайын өтірік жұбанышпен ар-ұжданымды басқым келеді, жуынғым келеді.

Бұл менің алғашқы ұстазым туралы жүрегімнен тапқан кішкентай ғана шындық. Ең үлкен шындық – бұл кісі маған қалам емес, бақыт сыйлады. Ол болашаққа ұшуға, кедергілерді жеңуге күш табуға үйретті. Мен шыдамдылық пен білімнің мақсатыма жетудегі ең жақсы серігім екенін білдім. Балалық шақтың тілегі тоймаған жүрегімді нұрлы ризықпен сусындатты.

Өткен жылдар көз алдымда кинофильмдей аунап жатқанда, «Бүгін маған ешқандай сылтау кедергі бола алмайды» деп дүкендегі ең әдемі гүл шоғын тізеге, ұстазымның үйіне бастым. Әр сөзім даналық болды.Мен қарай ұмтылдым Оның босағасында мені бейкүнә балалық шағым күтіп тұрды...

Ирода УМАРОВА

gulkhan.uz