Gijjak is een Oezbeeks volksinstrument dat rijk is aan traditie en waarvan de oorsprong teruggaat tot een ver verleden. Dit blijkt uit een groot aantal materiële en culturele monumenten met afbeeldingen van muziekinstrumenten en artiesten gevonden tijdens archeologische opgravingen in Centraal-Azië, vooral in het huidige grondgebied van Oezbekistan. Gijjak wordt al sinds mensenheugenis beschouwd als een van de favoriete muziekinstrumenten van ons volk. De oorsprong gaat terug tot de X-XI eeuw.
Er is wat dit betreft interessante informatie. Volgens de bloemlezing "Zinat al-majolis" (de verzameling ornamenten) speelde Farabi een deuntje op een instrument dat hij had uitgevonden tijdens een banket ter ere van de minister in de stad Ray, terwijl hij bij de receptie was van Sahib ibn Abbad. Dit woord, dat lijkt op een kleine pompoen, staat bekend als "Gipchak". Op dit instrument werd de driestemmige melodie van Farobi uitgevoerd, waardoor het publiek huilde, lachte en ontroerde. Gjijjak was vroeger een tweesnarig instrument, maar in de tijd van Babur was het een driesnarig instrument. Volgens "Boburnoma" toonde de beroemde muzikant van zijn tijd, Qulmuhammad-udi, hoge prestatievaardigheden door aan de derde snaar van de gizjak te trekken. Darveshali's verhandeling bevat waardevolle informatie over Ustoz Zaytuni-gijjaki, samen met vele gijjakchi. Hij is een onvergelijkbare entertainer, hij componeerde prachtige melodieën en peshraks in verschillende sluiers van status. Vooral de peshrav (progressief) in de Saqid-stijl verraste iedereen. Alisher Navoi beschrijft de gizhak: "ze kreunt lang en smeekt." Verbetering van Gzhizhak wordt zelfs in onze tijd uitgevoerd. 40-50 jaar geleden stemden meesters onder leiding van AI Petrosyans de gijjak af op de muziek in de richting van noten gebaseerd op de prestatie-eisen van de huidige tijd. Tijdens dit proces ontstonden er verschillende nieuwe klanken die tot de gjijak-familie behoorden: gjijak alt, gjijak-bas en gjijak-contrabas. Als gevolg hiervan werden een kwartet en een kamerorkest gevormd. De gerenoveerde zhizhak heeft alle mogelijkheden voor traditionele uitvoering. De bel wordt bespeeld met een strijkstok. De kom van de gijjak is gemaakt van noten- of abrikozenhout door middel van snijmethode. Meestal is de kom bedekt met vissenhuid. Dichter bij de kruising van de beker met het handvat is een haak op de menbrana geïnstalleerd. Door de trilling van de membraansnaren via de hoorn op te vangen, wordt het geluid versterkt en krijgt het een eigen klankkleur, kracht en lengte. Het handvat van de trekker is voornamelijk gemaakt van abrikozenhout en is door de schacht nauw verbonden met de kom. Er zijn vier snaren op de guizhka, elk afzonderlijk gestemd, beginnend met het interval van een vijfde lya.
De kunst van muziek is een mysterieuze melodie die zoveel harmonie, liefde en zuiverheid in de harten van mensen brengt.
