Донишҷӯи 1: Ҳангоме ки як сатил партов мегурезад, донишҷӯи дигар онро гирифта ба онҳо сарзаниш мекунад ва мегӯяд, ки ҳама бояд нисбат ба табиат ва муҳити зист эҳтиёткор бошанд. Донишҷӯи аввал гуноҳи худро дарк мекунад ва партовҳоро мебардорад.
Дар ҳоле ки донишҷӯи дигар расми Амир Темурро мекашид, донишҷӯи дуюм ӯро боздошт ва дар моддаи 2 чунин гуфтааст: «Гражданинҳо вазифадоранд, ки мероси таърихию маънавӣ ва фарҳангии халқи худро бодиққат ҳифз кунанд. Ёдгориҳои фарҳангӣ таҳти ҳимояи давлат қарор доранд”. У хам гунохи худро фахмида узр мепурсад.
Пешвои 1: Ҳар як шаҳрванд дар ҷумҳурӣ ҳуқуқҳои инфиродии иқтисодӣ ва иҷтимоӣ дорад. Гайр аз ин, хар кас дар назди давлат ва чамъият вазифаю масъулият дорад. Агар мо вазифаю масъулиятамонро хуб дарк кунем, масъулияти худро дар назди Ватан ва кишвар дарк мекунем, пояҳои ҷомеаи шаҳрвандиро дар кишварамон амалӣ мегардонем.