БО ДӮСТОН мубодила кунед:
Вакте ки зардолу мешукуфад
Буттае дар пеши тирезаи ман
Зардолу сафед шукуфт...
Навдаҳое, ки навдаҳоро оро медиҳанд,
Субҳ гуфт аспи ҳаёт
Ва субҳи барвақти шанбе
Тот гулро гирифта бурданд.
Ҳар баҳор такрор мешавад,
Ҳар баҳор чунин меравад,
Ҳарчанд кӯшиш кунам, натиҷа намедиҳад
Йеллар маро фиреб медиҳад.
Хуб, ман мегӯям ва ман ин корро намекунам,
Ман дар гуле ақли худро печонам;
Ҳар боре, ки дар баҳор мебарояд,
Ман мепурсам, ки бахти ман.
руямро сила карда, фишурда
Бахти ту, бод вазида.
Талабе, ки гӯё иҷро шудааст,
Паррандагон чир-чир мекунанд, ки бахти ту...
Ҳама чиз ба ман муқобилат мекунад
Ҳар навда ба ман мегӯяд,
Пур аз боғҳо, ки ман қадам мезанам
Овозе, ки танҳо хушбахтиро васф мекунад:
«Инак як гули дунё барои ту,
То тавонед онро сахт гиред,
Дар ин толе дар ҳама чиз фаровон аст,
То мурдан дар ин кишвар бимон.
Дар умраш гуле надида гиря мекунад
Шумо ҳуқуқҳои гузаштаро доред,
Ҳар баҳор гиря кун
Ҳаққи онҳое, ки рафтанд, аз они ту низ аст...».
Буттае дар пеши тирезаи ман
Зардолу сафед шукуфт...