Сурудхои Хамид Олимчон

БО ДӮСТОН мубодила кунед:

Сурудхои Хамид Олимчон

 

Вакте ки зардолу мешукуфад

Буттае дар пеши тирезаи ман

Зардолу сафед шукуфт...

Навдаҳое, ки навдаҳоро оро медиҳанд,

Субҳ гуфт аспи ҳаёт

Ва субҳи барвақти шанбе

Тот гулро гирифта бурданд.

Ҳар баҳор такрор мешавад,

Ҳар баҳор чунин меравад,

Ҳарчанд кӯшиш кунам, натиҷа намедиҳад

Йеллар маро фиреб медиҳад.

Хуб, ман мегӯям ва ман ин корро намекунам,

Ман дар гуле ақли худро печонам;

Ҳар боре, ки дар баҳор мебарояд,

Ман мепурсам, ки бахти ман.

руямро сила карда, фишурда

Бахти ту, бод вазида.

Талабе, ки гӯё иҷро шудааст,

Паррандагон чир-чир мекунанд, ки бахти ту...

Ҳама чиз ба ман муқобилат мекунад

Ҳар навда ба ман мегӯяд,

Пур аз боғҳо, ки ман қадам мезанам

Овозе, ки танҳо хушбахтиро васф мекунад:

«Инак як гули дунё барои ту,

То тавонед онро сахт гиред,

Дар ин толе дар ҳама чиз фаровон аст,

То мурдан дар ин кишвар бимон.

Дар умраш гуле надида гиря мекунад

Шумо ҳуқуқҳои гузаштаро доред,

Ҳар баҳор гиря кун

Ҳаққи онҳое, ки рафтанд, аз они ту низ аст...».

Буттае дар пеши тирезаи ман

Зардолу сафед шукуфт...

Ман муддати дароз дар бораи ту фикр мекардам...

Ман муддати дароз дар бораи ту фикр мекардам,

Ман дар ҷустуҷӯи ту ба соҳил рафтам.

Дар шабе, ки мавҷҳои гурусна ҷӯш мекунанд,

Мохро илтичо кардам, ки маро пайдо кунад.

Имон, дар ин шумо ҳамеша

Ба ёдам меояд шабҳои зебо,

Ситорахои шохдор, субхи салкин,

Рузхои хурсандибахшро ба хотир меорад.

Ту дӯсти Птоломей ҳастӣ,

Ту боғи кабуди ишқи ман ҳастӣ.

Муваффақият бо шумо

Ту кӯҳи имони ман ҳастӣ.

Ҳавои салкин гирдамро иҳота мекунад,

Шаб ба болои об меафтад.

Ин қадар калимаҳо

Дар хотир доред, ки моҳ пур аст.

Шаб хомӯш аст, мавҷҳои танҳоӣ

Вай беихтиёр атса мезанад.

Моҳи фиребанда, афсунгари ҷодугар,

Киро ба ман хотиррасон кардӣ?

Агар ишк гуям

Вақте ки ман мегӯям ишқ, вақте ки ман танҳо ту мегӯям

Дилам бо ту зинда аст;

Ман туро дар назар дорам, тамоми ҷаҳон

Вакте ки ба овозаш гуш мекунам хомуш мемонам...

Сарам чун харгӯш чарх мезанад,

Ман ба он нигоҳ мекунам, чашмонам қатъ мешавад

Ва оинаи љон аз љилванг

Он ба қисмҳо тақсим мешавад.

Оё ин назари интиҳо вуҷуд дорад?

Оё ман воситаи расидан ба ҳадаф хоҳам буд?

Оё ман метавонам идеяи нав пайдо кунам,

Хосили мурод мешавад?

Оё роҳи пайдо кардани он ҳаст,

Агар беақл маро иҳота кунад:

Агар чунин шавад, сирри ман фош мешавад.

Маро Маднун мехонед?

Хол

Ту аз куҷо омадӣ, ақли маро тақсим кардӣ

Чаро маро хафа кардӣ?

Чаро ҳаёти маро вайрон кардӣ?

Чаро фикрҳои ман холӣ ҳастанд?

Эҳсосот, эҳсосот, сӯхтан

Хаёлот гашт сарзаминро,

Ҳоким дар ҷони ман буд

Ин як ҳикояи илҳомбахш аст.

Як тори хурд, як пардаи равшан

Чи кадар гапхоро мегуфт...

Ки аз модараш омӯхт

Гунҷишк бо бӯй бармегашт...

Гӯши дилро дӯхтам

Ва ба ман ҷон дод,

пашша мепарад,

Ин буд вафодорӣ, имон.

Парво накунед, каме дигар бимонед,

Ин расми гулро тамом кун,

Маро бишнав, хуни дил

Бо мактуби охирин.

Дар рӯзи шанбе беист танҳо

Насими бекасу танҳоӣ,

Мӯйи алаф меларзад,

Дар ин ҷо ҳоло он дурахшон аст

Паррандаҳо, паррандагон низ тин...

Ҳама хоб мекунанд ва танҳо шабона

Ман худам зидди он хоҳам буд.

Дар муқобил ва то субҳ

Ман худам бедор мемонам.

Ба гӯшам оҳиста пичиррос зада

Шаб маро хоб омӯзад,

Оё шумо шабона дар биёбон будед?

Агар не, биёед ва ба шумо бигӯед ...

Дар шаби ҷанубӣ

Бе ту ин мавчхои гурусна

Надид ба чашмам,

Агар ту дили ман набоши

Вай ба гуфтаҳои ман розӣ нашуд.

Агар ту намебудам, хушбахт намешудам

Моҳ дар рӯи об шино мекунад.

Ҳамеша шодмон, ҳамеша баланд,

Зебоии ситора.

Нигоҳҳои ту оромамро мегирад,

Дилам шикаст,

Баъд аз ин ман онро дар дил ҳис кардам

Ин аст, ки гиёҳ чӣ қадар қавӣ аст.

Ба ман гӯед, онҳое, ки ин қадар дӯст медоранд

Оё ман хушбахт будам?

Ба ман бигӯй, ки кадом духтар бинӣ аст

Ошиқ ба умед бош

Аммо шаб...

Дар чеҳраи ман наъра мезанад,

Кухи пур аз наърахои дахшат,

Дунёи тира наъра мезанад,

Дарахо ва дарахо чунбиш мекунанд.

Фарьёд мекунад... Хоб намедихад,

Орзуҳои ман девонаанд,

Ҷустуҷӯ дар ман оғоз мешавад

Рӯҳ боз ба фаҳмиши ман ворид мешавад.

Дар ҳоле ки шаб одатан аст

Ҳама чиз мисли хоб ором аст.

Тамоми заминро осмон иҳота кардааст

Онҳо рӯзона хомӯшанд...

Ман ба дарё афтодам, моҳ ба кабуд баромад,

Нур ба абрхои сафед афтод.

Дара пур аз нур, ҷӯй пур аст,

Нур ба дараи тира афтод.

Кезар, маро боздошт накун

Сояи дароз аз паи,

Намедонам, коре кардан лозим аст,

Ин як ҳикояест барои нақл кардан.

Шарора дар чашмонам,

Мох буд ба об, эй дуст.

Дурахшон буд, ҳамеша гадоӣ мекард,

Санге, ки дар нури моҳ ғусл шудааст.

Ба абрҳои тарс нигоҳ кардам,

Он равшан ва тоза буд.

Самолёт мисли лочин парвоз мекунад,

Вай парвоз мекард ва садо медод.

Ба коғаз нигоҳ кардам,

Ман дар дастам қалами равон дорам.

Гирду атрофашро ҳаяҷон фаро гирифт,

Як саъю кушиш, як орзу дам аст.

Сангҳо осмон ва ҳаво буданд.

Тамоми олам шогирд буд,

Руям чун дарё аст,

Донишҷӯён дар дарё зиндагӣ мекунанд...

Аммо шаб...

Агар ман

Як нафас ҳам, агар холӣ бошам бар рухсораи ту,

Гӯё аз лабонам мечакад.

Бар шохаи ту такя карда, чун булбул меистад,

Гар ман бошам боди сахар, то бибӯсаму навдаи ту кушоям.

Гар гардани туро густурдам ва ҷаҳонро маст кунам,

Ман аз санъати худам ҳайронам.

Дар ин дунёи маст бо ту танхоям,

Ман ҳатто худамро пайдо карда наметавонам, умедворам, ки ман танҳо як фантазия ҳастам.

Агар гули боғи ту бошам бароям бад бошад -

Ки ҳазор бор розй бошам, агар девори қалъаи ту бошам.

Хуб ки сарам берун набарояд, ташаккур,

Ман аз рашк аз раќибонам метарсам.

Агар дар биёбону водиҳо саргардон шавам,

Барои ту чонам фидо кардам, бача бошам, хуб нест.

Ҳар дил чашмае дорад

Муҳаббат як чизи кӯҳна аст,

Аммо хар дил

Пӯшед ...

Ҳоди Токтош

Ҳар дил чашмае дорад,

Ба ҳар ҷон

ишк мехмон мешавад.

Гул дар хар дил ишк аст,

Бостон барои ӯ басанда аст.

Аммо Лайло ба сараш омад

Рӯзҳои сиёҳ имрӯз сари мост;

Хушбахтии ширин аз они мост

Шаби тира аст.

Дар айёми ҷавонии ман...

Дар айёми ҷавонии ман,

Дар боги дилам кушода шудй.

Пас чашмонам баҳор дид,

Баъд дилам заминро шинохт.

Паррандагон ба ҷонам парвоз мекунанд,

Ман аз ишқ мастиам.

Тамоми рӯз дар саҳро мондам,

Дар сахрохои лола гайб задам.

Дар оғӯшам гул чидаам

Ва ман онро ба ту додам

То ҳол дар хотирам мисли дирӯз буд

Хар як сония, хар лахза ба ёдам меояд.

Аз он замон тир ба забонам,

Аз он вақт инҷониб дар буридаи ман тир.

Дар айёми ҷавонии ман,

Дар боги дилам кушода шудй.