Маълумот дар бораи Муҳаммад Юсуф

БО ДӮСТОН мубодила кунед:

МУХАММАД ЮСУФ

Факултаи забон ва адабиёти руси Донишкадаи забон ва адабиёти рус (1978) -ро хатм кардааст. Вай дар Ҷамъияти ҷумҳуриявии дӯстдорони китоб (1978-80), рӯзномаи "Шомгоҳи Тошканд" (1980-86), нашри адабиёт ва санъати ба номи Ғафур Ғулом (1986-95) кор кардааст. Аз соли 1995 то 97 дар вазифаи мудири шӯъбаи маҷаллаи "Тафаккур", аз соли 1997 то 2001 муовини раиси Иттифоқи нависандагони Ӯзбекистон буд. Депутати Олий Маҷлиси Ҷумҳурияти Ӯзбекистон.

Аввалин шеърҳои М.Ю. дар ҳафтаномаи «Адабиёт ва санъати Ӯзбекистон» (1976) ба табъ расидаанд. Аз он вақт инҷониб, шеърҳо, эссе ва мақолаҳои ӯ мунтазам дар матбуоти ҷумҳуриявӣ чоп карда мешаванд. Аввалин китоби шеърҳояш Тани Теракҳо (1985) буд. "Гуфторе дорам барои булбул" (1987), "Намоз" (1988), "Духтари хуфта", "Ҳалима enam allalari" (1989), "Сипари ишқ" (1990), "Дӯсте дар дили ман" (1991), Китобҳои шеъри ӯ иборатанд аз Бевафо Коп Экан, Ёлгончи Ёр (1993), Эрка Киик (1995) ва Осмонимга Алип Кетам (1998). Дар шеърҳое, ки ба ин китобҳо дохил карда шудаанд, М.Ю. Дар баробари хислатҳои олии олӣ ва олии инсонии насл, ки ӯ ба он тааллуқ дорад, шодии ҷавонон, оҳангҳои нозуки муҳаббат ва дилбастагӣ, узбекӣ, содда, вале ҳамзамон эҳсосот ва таҷрибаҳои беназир, бокира ва беҳамтоанд. Истифодаи моҳиронаи потенсиали бадеии калима, шаффофияти мусиқӣ, возеҳии ҳиссиёт, самимият ва мулоимӣ, қобилияти ифода кардани саҳнаҳои ҷон М.Ю. хусусиятҳои пешрафтаи услуби шоир мебошанд. Аксари шеърҳояшро сарояндаҳои маъруф иҷро мекунанд. М.Ю. дар ҳоле ки кораш шукуфон буд, ӯ дар сафари эҷодӣ барои мулоқот бо мухлисони шеър дар ноҳияи Элликқала вафот кард. Ӯро дар Андиҷон дафн карданд.

Яке аз кӯчаҳои Тошканд ва ноҳияи Марҳамат, инчунин китобхонаи кӯдакон дар Андиҷон ва мактаби санъати ноҳияи Марҳамат М.Ю. номид.

Муҳаммад-Юсуф