БО ДӮСТОН мубодила кунед:
Ўзбек халқ эпосларида ватанпарварлик рамзи
Ӯзбекистон кишвари этнографӣ аст. Ба ибораи дигар, сарзамини бахшиён. Илова бар ин, эпосҳои халқии узбек дар бораи гузаштаи дури гузаштагони мо нақл мекунанд. Онҳо орзуҳо ва орзуҳои мардуми моро таҷассум мекунанд. Дар достонҳои мо хислатҳои инсонӣ, аз қабили ҷасорат, ҷасорат, ватандӯстӣ, садоқат ба ватан тараннум карда шудаанд. Аз ин рӯ он мероси абадист. Намунаҳои санъати ҳадя на танҳо шунавандагонро шод мегардонанд, балки дар дилҳо тухми некӣ мекоранд ва нури маърифат мепошанд. Пас аз шунидани "Алпомиш", "Гороглӣ", "Кунтугмиш" шумо мегӯед, ки ҳама олимон, шоирон ва ҳакимон комил набуданд?!
Барои ҳамин Президенти мо бо ташаббуси олӣ баромад кард. Биёед ин мероси ҷовидониро ҳифз кунем ва бигзор тамоми ҷаҳон аз он баҳра баранд. Ҳамин тариқ, Фестивали байналмилалии санъати бахшӣ таъсис дода шуд ва ин чорабинии бонуфуз ҳар ду сол дар Тирмиз баргузор мешуд.
Он вақт сарвари давлат гуфта буд: "Бахшиён на танҳо акси гузашта, балки садои ҷолиби имрӯза ҳастанд". Оё мумкин аст, ки бадӣ аз шахсе пайдо шавад, ки дар намунаи тарзи зиндагӣ, далерӣ ва шуҷоати аҷдодони мо ба воя расидааст?!
Биёед ягона эпоси қаҳрамонии узбек - эпоси "Алпомиш" -ро гирем. Ин қадар ҳикмат аст, ин қадар таърих. Дар бораи кишоварзӣ, чорводорӣ, ҳунармандӣ, бозиҳои халқӣ маълумоти ҷолиб мавҷуд аст.
Раванди гузаштани аҷдодони мо аз низоми қабилавӣ ба низоми давлатӣ низ ба таври возеҳ инъикос ёфтааст. Дар мисоли ихтилофи байни бародарон Бойбори ва Бойсари! Ин дар он далолат мекунад, ки ӯ аз бародараш барои хазинаи кишвар андоз талаб кардааст.
Алпомиш боз як арзиши бебаҳо дорад. Дар эпос накли Хакимбек дар бораи аз сарзамини калмикхо овардани Барчин хеле таъсирбахш аст. Саргузаштҳои аҷиб, бархӯрд бо калмикҳо, қаҳрамонии қаҳрамон. Ин ба асар мақоми эпоси миллӣ медиҳад. Хулоса инчунин ибратбахш аст: муҳаббат ба Ватан аз манфиатҳои шахсӣ болотар аст!
Дар эпос достони наҷоти ҳамватанонаш аз зулми қалмақҳо ва ба ватан баргардонидани онҳо низ барои тақвияти ҳисси шараф ва номус хизмат мекунад.
Ҳамин тариқ, намунаҳои фолклор шоҳасарҳои бебаҳо мебошанд, ки таҷрибаҳои ғании ҳаётро таҷассум мекунанд.