БО ДӮСТОН мубодила кунед:
Шамол бар замин вазида,
Турнахо дар осмон парвоз мекунанд.
Кир-адир-у, дала-дашт,
Он мисли рангинкамон табдил меёбад,
Чашмони ман пур аст,
Хуш омадӣ, баҳор, Наврӯз!
Гуле, ки зимистонро паси сар мекунад,
Гуле, ки дарси зиндагист.
Ман медонам, барои мо
Туро офтоб бардошт, гул!
Писари ман сарватманд аст,
Хуш омадӣ, баҳор, Наврӯз!
Остинҳоро печонед, камарро зер кунед,
Шӯҳратпарастона ба рақиб камин гирифта,
Ҷанг ба охир расид, писарам
Дар гирду атроф сайру гашт кардан, баъзан «хой-хой».
Пешони ман пур аз ситора,
Хуш омадӣ, баҳор, Наврӯз!
Духтаре, ки дар танӯр оташ афрӯхт.
Духтаре, ки комбинезон дошт.
Ба сумалак санг андохтан,
Духтаре, ки танҳо бо табассум нигоҳ мекард.
Эй хоҳарам, чашмони сиёҳи ман,
Хуш омадӣ, баҳор, Наврӯз!
Сафеди сафед, сафедори кабуд,
Шумо аз мо чӣ даркоред?
Лола ё чучмома,
Оё ман метавонам онро иҷро кунам?
Руям пур аз ханда,
Хуш омадӣ, баҳор, Наврӯз!
Баходир ХАЛИМОВ
Манбаъ: gulxan.uz
