Маълум аст, ки аз солҳои аввали соҳибистиқлолӣ масъалаи таҳкими иқтидори мудофиавии кишварамон яке аз муҳимтарин самтҳои афзалиятноки сиёсати давлатӣ муайян карда шуд. Фармони Президенти Ҷумҳурии Ӯзбекистон аз 6 сентябр дар бораи таъсиси Вазорати Мудофаа ба ин кор замина гузошт. Баъдтар он ба Вазорати мудофиа табдил дода шуд.
1992 январи соли 14 дар таърихи давлати сохибистиклоли мо боз як вокеаи мухим ба амал омад. Бо карори Шурои Олии чумхурй «Дар бораи кисмхои харби ва муассисахои таълимии харбии дар худуди Чумхурии Узбекистон чойгиршуда» хамаи сохторхои харбии дар худуди кишвар буда ба ихтиёри Узбекистони сохибистиклол гузаштанд. Ин ҳуҷҷат, ки бо ташаббуси роҳбари давлатамон қабул шудааст, барои таҳияи барномаи дарозмуддати ислоҳоти артиши мо замина кушод. 1993-уми декабри соли 29 14-уми январ Рӯзи муҳофизони Ватан эълон шудааст.
Имрӯз худи ҳаёт тақозо менамояд, ки технологияҳои муосири иттилоотию коммуникатсионӣ дар идоракунӣ, банақшагирӣ ва татбиқи Қувваҳои Мусаллаҳ, ҳамгироии системаҳои иттилоотии идоракунӣ ва алоқаи ҳарбӣ, ташкили шабакаи ягонаи рақамии иттилоотию коммуникатсионӣ дар Қувваҳои Мусаллаҳи мо васеъ истифода шаванд. . Дар ташаккули тадриҷан ва муназзами Артиши миллии мо, пеш аз ҳама, мавқеи геостратегӣ ва геополитикии Ӯзбекистон дар минтақа ва ҷаҳони муосир, таҳдиду хатарҳои ҷиддии дохиливу хориҷӣ ба амнияти кишварамон, бахусус терроризми байналмилалӣ афзоиш ёфтааст. , экстремизм, мо дар баробари фалокатхое, ки микьёси торафт васеъ шудаистодаи тачовузи нашъамандй ва пахн кардани яроки катли ом барин фалокатхо амал мекардем. Артиши мо таҷрибаи пешқадами сохтмони ҷаҳонии ҳарбиро дар худ таҷассум намуда, дар баробари ин анъанаҳои миллии ҷангии моро бо садоқати баланд идома медиҳад, инчунин амалиётҳои ҷангӣ ва амалиёти ҷангие, ки эҳтимол дар минтақаи мо сурат мегиранд, ҳарду ба назар гирифта мешаванд. ҳама эҳтиром. Системаи таълим дар муассисаҳои таълимии ҳарбии мо ба куллӣ тағйир ёфта, бо таълиму тарбияи афсарони оянда дар таълимоти комилан нав, принципан нави таълимӣ-техникӣ ва ахлоқие, ки ба талаботи замон комилан ҷавобгӯ мебошад, дар заминаи ахлоқӣ таъсис дода шудааст. Армия сафларида, аввало, мустақил ва суверен Ўзбекистонимизга хизмат қилиш, унинг манфаатлари ва сарҳадлари, халқимизнинг тинч ва осойишта ҳаётини ҳимоя қилишга қасам йўналтирилган далер ва фидокор, интеллектуал тарбияли кадрлар бор.
Ба шарофати ислоҳоти густардае, ки тайи давраи гузашта анҷом дода шуд, он қодир аст, ки амнияти кишварамон, дахлнопазирии сарҳадҳоямонро боэътимод ҳифз намояд, аз ҳар гуна кӯшиши бадқасдона алайҳи зиндагии осоишта ва орому осудаи мардуми мо пешгирӣ намояд. , ки бо яроку аслихаи хозиразамон ва техникам харбй мусаллах мебошад, ташкил карда шудааст.
Имрўз фарзандони кишварамон пайрави аљдоди бузурги мо мебошанд. Буюк аждодларимизнинг маънавий олами ҳақида фикр юритаётганда бутун дунёга машҳур ва машҳур бобомиз Соҳибқирон Амир Темурга алоҳида эътибор қаратиш табиий. Зеро ин шахсияти классикӣ, ки тимсоли матонат, мардонагӣ ва хирад аст, империяи бузурге бунёд намуда, аз худ мероси амалӣ ва назариявии давлатдорӣ гузошта, барои рушди илму фарҳанг, бунёдкорӣ, дину маънавиёт роҳ кушод. Аз мулохизахо ва далелхои боло маълум мешавад, ки арбоби давлатй аз овони чавонй марди хеле ташаббускор, корчаллон буда, махсусан аз асрори нозук ва душворфахми идоракунй нагз огод буд. Дар чахонбинии у шавку хаваси у ба корхои давлатй ва харбй аз овони чавонй бедор мешавад. Ӯро китобдонон имтиҳон мекарданд ва ба ёди қудрат таъриф мекарданд. То он даме, ки ӯ дувоздаҳсола буд, ӯ буд: як кӯдаки аҷиб аз бозиҳо ва кӯшиш мекард, ки вақти худро бо наврасони ҳамсоли худ гузаронад.
Темур дар синни 16—18-солагй махорати шамшербозй, шикори найза ва шикорро азхуд карда, дар синни 20-солагй ба аспдавони мохир табдил ёфт. Баъд у хамсолони худро ба гуруххо таксим карда, ба гузаронидани машкхои чангй шуруъ мекунад. Соҳибқирон то синни шонздаҳсолагӣ на танҳо аз илмҳои динӣ, балки аз илмҳои дунявӣ — таърих, фалсафа, ҷуғрофиё, арифметика ва ғайра огоҳ буд. Пешвои муаззам дар пешрафти кишвар, бехбудии зиндагии иќтисодии ањолї ва таъмини фаровонии неъмат њиссаи бузург гузоштааст. Ин аз чаҳор чиз дар умури салтанат аст, ки пири амири бузург Зайниддини Абубакри Тайбодӣ таълим додааст: 1. Шӯро; 2. Машварат; 3. Қарори қатъӣ, соҳибкорӣ ва ҳушёрӣ; 4. Ба шарофати риояи эҳтиёт ба даст омадааст. Инро аз суханони Амир Темур мебинем: «Нўњ ќисмати корамро бо шўроњо, чорабинињо ва машваратњо ва боќимондаро бо шамшер анљом додам». Соҳибқирон ба кадом кишваре лашкар нафиристад, аз адолат дифоъ мекард ва барои адолату тақво мубориза мебурд. Дар бештари мавридњо љангњое, ки ба вуќўъ мепайвандад, бар сари беадолатї, беинсофї ва беимонии мухолифони Амир Темур сурат мегирифт. Имрўз мероси њунари љангї, ки Соњибќирон офаридааст, дар мероси њунари љангии халќњои љањон љойи сазовор гирифта, бо мазмуни нави имрўза ганї гаштааст.
Ватан аз остона, аз гушае, ки инсон зиндагиву нафас мекашад, аз хоки хонае, ки хуни нофи инсон мерезад, сар мешавад.Хар як каф хоки мукаддасро ба даруни он молидан хам фарз ва хам фарз аст. чашмонаш мисли тӯтиӣ, бо ҳисси як умр кӯдакӣ нисбат ба ӯ зиндагӣ кардан. Дар мамлакати мо хар як вачаб замин мукаддас аст. Ин аст, ки аҷдодони мо дар ҳар куҷое, ки мерафтанд, хоки кишварро мебӯсида, бо ёди Ватан нафас мекашиданд. Халкхои мамлакати мо берун аз Ватани мо ба бахту саодат ноил шуда наметавонанд. Ватан барои ӯ зеботарин ва муқаддастарин ҷои дунёст. Бесабаб нест, ки шахсе, ки ба Ватан мехри Ватан надорад, мехри падару модар дорад. Садоқат ба Ватан, таваҷҷуҳ ба мероси ниёгон, баҳрабардорӣ аз маънавиёти миллӣ, эътимод ба худшиносӣ, ҳисси масъулият барои оянда. Моҳияти таҷлили «Рӯзи муҳофизони Ватан» дар муассисаҳои таълимӣ аз ҳимояи хонандагон аз нерӯи барқ ва нуфузи Қувваҳои Мусаллаҳи ҷумҳурӣ, истиқлолият ва тамомияти арзии кишварамон, корҳои созандагиву бунёдкорӣ баҳри таҳкими ҳаёти осоишта ва Истиқлолияти халқи мо. , яке аз вазифаҳои муҳимтарини коллективи омӯзгории тамоми муассисаҳои таълимӣ таъкид намудани аҳамияти тарбияи насли наврас дар рӯҳияи ватандӯстӣ, тарбияи онҳо ҳамчун одамони содиқ ва садоқат ба Ватан мебошад. Имрӯзҳо дар назди донишҷӯён ташаккул додани самтҳои асосии ғояҳои миллӣ, аз қабили ободии Ватан, сулҳу субот, ободии мардум, инсони комил, ҳамкориҳои иҷтимоӣ, такмили минбаъдаи корҳои маънавию тарбиявӣ дар ин мактабҳо анъана шудааст. муассисахои таълимй. меафзояд. Тартиби ватандӯстӣ маросимҳои ба хизмати ҳарбӣ гусел кардани ҷавононро низ дар бар мегирад. Ҳифзи боэътимоди сулҳу оромии Ватан, халқи мо имрӯз орзуву вазифаи ҳар як духтари ҷавон гардидааст.
Ҷавонони имрӯза посбонони Ватани соҳибистиқлоламон мебошанд. Агар мо насли наврасро ҳамчун инсони баркамол, баркамол тарбия кунем, агар дар ҳар яки онҳо номус ва ифтихори миллиро пайваста ташаккул диҳем, кишвари мо ба чунин давлати тавоно табдил меёбад. Ояндаи кишвари соҳибистиқлоламон ҷавонони мост, ки дар ҳифзи Ватан, сулҳу оромии халқамон, ватандӯстиву садоқатмандиву садоқатмандӣ бо дилпурона зиндагӣ мекунанд. Аз чунин дастовардҳо ҳар як сокини сарзамини муқаддаси мо, сарфи назар аз миллат, дин ва эътиқод бояд ба таври ҳақиқӣ ифтихор кунад.
