БО ДӮСТОН мубодила кунед:
Александр Пушкин. Шеър ва эпос
БА ДУСТОНИ МАН
Худовандам
Рӯзҳои тиллоӣ, шабҳои тиллоӣ,
Духтарони ҳазлу шӯхӣ чашм ба шумо доранд
Нигохи Синчков дил-гарм аст.
Бозӣ кунед, суруд хонед, дӯстонам!
Шабхои пуршараф зудгузаранд, лахзае.
Хушбахтӣ бе ташвиш хомӯш аст
Бо айнак табассум кунед.
1816
ҚАЗОК
Як сафар дар нисфи шаб
Байни туману торикӣ,
Дар лаби дарё хомушона сайр кунед
Чапани казок инзиво.
Марди сиёҳпӯст дар пешонӣ,
Куртаашро чангу губор фаро гирифтааст.
Пистолет дар паҳлӯ, дар канор,
Шамшер ба замин зад.
Аспи вафодор, гандумгун
Кадам ба кадам;
Рохи дароз мисли мавч
Боқимондаҳои дурдаст.
Бо чанд хона вохӯред,
Девори чӯбини афтода;
Роҳҳо ба деҳа,
Ин дарахти гафсест.
"Духтаре, ки дар ҷангал пайдо намешавад, -
Дени чапдаст фикр кард, -
Зебоҳо ин дафъа дар хонаанд
Онҳое, ки шабона роҳ намераванд, танҳоанд».
Биҷунбида гандум,
Пас аз пошна то пошна,
Асп мисли тир аст,
Ба суи хонахои чубин.
Мох дар абрхо медурахшад
Дар осмони дур;
Аз тиреза оташ месузад
Зебои тира ва танҳоӣ.
Марди далер духтари зебоеро мебинад;
Дилаш метапад.
Асп пайроҳаро ба тарафи чап мегардонад -
Ва тиреза мекӯбад.
"Шаб ториктар мешавад,
Моҳ дар шаб пинҳон аст.
Зуд бош, зебо, бубин
Ба аспи ман об деҳ».
«Не! Ба чавон
Ман метарсам, ки он наздик аст
Метарсам аз хона берун шавам,
Ба аспи ту об дод.
«О! Албатта, духтари зебо,
Бо ӯ дӯст бошед!»
«Шаб барои зебоӣ хатар аст».
"Бахти ман! Натарсед ҷаноб!
Бовар кун, бекачон, бас аст;
Тарси бардурӯғро дур кунед!
Мисли тилло вақти зиёдро мегирад;
Биёед, албатта, сафарро оғоз кунед!
Бедовро кушед, шумо
Дур, албатта;
Шумо бо ман хушбахт хоҳед буд:
Агар дӯст бошад, ҳама ҷо биҳишт аст».
Духтари шӯр нетар? Ба ин одат кард
Ба тарс ғолиб омад, бадкор;
Ҳоло бо ҳам мерафт,
Бахти казок буданаш бахти у буд.
Ӯ дар саросари ҷаҳон саргардон шуд.
Онхо хамдигарро дуст медоштанд, албатта;
Ду ҳафта шуд
Хиёнат дар се ҳафта.
1815
ТИВИЗА
Ба наздикӣ, як шом,
Камарбанди биёбони туман.
Чун дар роҳи худ шино мекунад,
Ман духтареро дидам - дар паси тиреза.
Бикушад танҳо дар андеша,
Энтикади, дар дил чизе ҳаст,
Ташвиш дар чашмон... терм
Поёни роҳи торик.
"Ин тараф!" — бесаброна пичиррос зада,
Духтар дасташро дароз кард.
Тиреза оҳиста-оҳиста пӯшида мешавад...
Моҳ дар торикӣ пинҳон шуд.
— Хушбахт, — гуфтам ман бо оҳе, —
Висол ин дафъа туро интизор аст.
Чӣ шоми зебо
Оё барои ман низ тиреза кушода мешавад?
ХАБАРХО
-Ягон хабар ҳаст? — Ба Худо савганд, не.
— Не, фирефта нашав: ба ту ҳама чиз равшан аст,
Шарм ба дустат
Ҳамеша дилат ниҳон,
Аз ман пушаймон шудӣ, бародар?
Якрав нашавед: як чизро ба ман бигӯед ва баъд...
"Оҳ, маро ба ҳоли худ гузоред, ин аст он чизе ки ман медонам:
Ту аблаҳӣ ва ин чизи нав нест.''
1813-1817
* * *
Бубахшед, дубҳои вафодор!
Бубахшед, майдонҳои ором.
Замони хушбахт
Рӯзҳои рӯзадори умрам!..
Бубахшед, Тригорск, ман хушбахтам
Эй фазое, ки ҳамеша шуморо қабул мекунад!
Ишқи туро хеле дер фаҳмидам
Лаҳзае, ки шуморо ҳамеша тарк мекунад?
Ман мехоҳам туро бибарам
Аммо дилам хамин хел мемонад.
Шояд (хоби ширини ман дар зеҳнам аст!)
Боз ба сахро баргаштам,
Нишебиҳои Тригорск
Ин як Ҷои лоғар аст,
Ба ақл, шодӣ, зебоӣ,
Чун дустдори ирода ва дустй.
1817-1820
* * *
Дар доманаи чангал, дар наздикии водй,
Дар гушаи бегона кунча зар аст,
Салом Алина, азиз Эдвин;
Охирин бӯсаҳое, ки ман шунидам.
Мох барояд хам - Алина ул гошда,
Истед, синааш аз орзу меларзад.
Ҳатто агар субҳ бошад - он гоҳ духтар ба боло менигарад,
Ба рохи холй, аз байни тумани сафед.
Кад-кади дарьё, дар сояи он бед,
Чупони дехаи хамсоя дид
Дар оинаи мавҷҳои ғамангез,
Лахзае, ки дар рузи гарм рама меронад.
Солхо гузашт — аз ин куча гузашт;
Ман дидам, ки Эдвин бармегардад.
Оамгин аз водй ба бог меояд
Аҷиб ул гошага, ҳалқаи заррин аст.
Эдвин Богар - зери он дарахти бед
Роҳиби Таксир ин вақтро интизор буд,
Дар он ҷо қабр ҳаст, салиби нав дар рост аст,
Ва дар салиб камарбанди хушк аст, хазон.
Дилаш шикаста, тарс ба сараш меояд
Кӣ дар ин ҷост? - ҳангоми хондани навиштаҷот хомӯшӣ,
Сар хам карда... ба пои рохиб меафтанд
Ва ман нафаси охиринашро шунидам...
1819
МАН... ШЕЪРИ ИШКИ
Эй, ки дар оташи ишқ насузидаӣ,
Ба ӯ нигоҳ кунед, муҳаббати бебаҳо.
Эй дӯстдоштаву сер нашудан,
Ба ӯ нигоҳ кунед: шумо хушбахтиро дубора эҳсос хоҳед кард.
1819
БА ДУХТАРИ ХОРИЧА
Суханҳое, ки намефаҳми, оҳ мекашад,
Ман тамом кардам, хайр
Аммо дар муносибатҳои хушбахтона
Диққат, дилдоям:
Азизам дилам харгиз пажмурда намешавад,
Эҳсосот дар оташҳои хомӯшнашаванда хомӯш аст
Тавалло карданро давом диҳед
Факат барои ту, барои ту азизам.
Агар ба ҳар каси дигар нигоҳ кун,
Фақат ба дил бовар дорам,
Ту мисли пештара ба ӯ бовар кардӣ,
Шумо бехабар азият мекашед.
1822
* * *
Ба охир расид: мо кушодаем.
Охирин бор ба пои ту зону мезанам,
Суханони дарднок гуфтам, дилдор.
Ба охир расид... — Шунидам, ки чавобатон талх аст.
Боз худамро фиреб намедиҳам,
Дар Ҳиҷрон аз паи ту намешавам.
Шояд ман ҳама чизро фаромӯш кунам, бешубҳа -
Ман аз ишқ озор надорам.
Ту ҳанӯз зебоӣ: ангишт дар дили покат,
Ҳанӯз бисёр одамоне ҳастанд, ки шуморо дӯст медоранд.
1824
* * *
Дар хуни ман оташи ҳавас месӯзад,
Аз ту дилам хашму ларзон аст,
Бӯса гиред: барои ман ин таъми бӯсаҳост
Аз асал ва шароб ширинтар аст.
Сарат ба суи ман кун, гамгин
Розї, агар дар ин њолат бимирам,
То он рӯзе, ки рӯзи шодӣ гузарад,
Одатан, сояи шабона бартарӣ дорад.
1825
АНГУР
Ниҳоне нест, ман сазовортар аз гулам,
Пас аз баҳор, мавсими тирамоҳ;
Ангур бар ток,
Ҳайвоне, ки дар домани кӯҳ мерӯяд.
Водии сабз, дилрабо
Мисли боги дилпазири тирамохи заррин;
Он мисли гӯё дарозу борик аст
Духтари хабдахсола мисли ангушт аст.
1824