БО ДӮСТОН мубодила кунед:
Чӣ гуна метавон фаҳмид, ки ҳамсуҳбатат чӣ гуна аст, бо нигоҳ ба чашмон!
Чашмони калон, ки бештари чеҳраҳоро ишғол мекунанд, аз он шаҳодат медиҳанд, ки дар назди шумо як шахси хеле ҳассос ва беҳифозат ҳаст. Вале дар баробари ин чунин одамонро мардонагй ва кувваи ботинй фарк кардан мумкин аст.
Чашмони хурд дар одамони якрав бештар маъмуланд. Ба онхо такаббур, эхтироми баланд ва худпарастй хос аст. Чунин одамон хеле ҳасад мебаранд.
Агар канори чашмон каме боло бошад, ин нишонаи мардонагӣ ва қаҳрамонии инсонист. Чунин одамон аз қабули қарорҳои душвор ва муҳим наметарсанд.
Агар дами чашм афтад, аз меҳрубонӣ, некбинӣ ва ҳассосият сухан меронад. Чунин одамон нисбат ба атрофиён хеле бодиккатанд, хамеша кушиш мекунанд, ки ёрй расонанд.
Гӯшаи тези чашм аз заковат ва заковат сухан меронад. Чунин одамон хеле мушоҳидакор ва ҳассос мебошанд.