БО ДӮСТОН мубодила кунед:
Либосҳои миллии узбакӣ
ДУНЁИ ЛИБОС
Сару либоси халкхои Осиёи Миёна таърихи чандинасра дорад. Њарчанд њар як ќавм сару либоси хоси худро дорад, вале мављудияти сарпо дар хусусияти умумии этносењои муќими ин минтаќа аз он гувоњї медињад, ки сарнавишти таърихї ва фарњанги онњо аз ќадим наздик будааст. Расмхои девории кадима, ки аз кофтуковхои археологи ёфт шудаанд, тасвирхо дар руи ашёи гуногун, миниатюрахои китобхои асримиёнагй дар бораи сару либоси ниёгони мо дар гузашта маълумоти бой медиханд. Миниётураҳои асрҳои миёна нишон медиҳанд, ки як намуди либоси ӯзбекӣ ташаккул ёфта, то давраи баъдӣ нигоҳ дошта шудааст. Тағйирот дар либосҳои қадимии мардумӣ бештар дар ибтидои аср ба мушоҳида мерасад ва тағирот дар онҳо бештар дар шаҳрҳо мушоҳида мешавад.
Сарпозҳои муосири узбакӣ аз навъи замонавӣ буда, махсусан бо ворид шудани либосҳои аврупоӣ хос аст. Либосхои миллиро бештар дар дехот, дар сарпосхои алохидаи занона нигох медоранд. Аксари сокинони шаҳр бо услуби аврупоӣ либос мепӯшанд.
Либоси суннатии ӯзбек асосан аз куртаи болоӣ, ҷома, рӯймол, калиш-макси ва ахлоқ иборат буд. Чунин либосҳоро ба таври оддӣ дӯхта, баъзан аз як матоъ бе кайчи ва бе нақш канда мешаванд. Як порча матоъро ду хам карда, куртаеро духтанд, ки ду остинаш дар китф ва домани росткунча дорад.