Навбаҳори пешқадам, Наврӯз омад ба кишвари ман!

БО ДӮСТОН мубодила кунед:

Мардуми мо асрҳост, ки Наврӯзро ҷашни маҳбуб, ки созандагиву бунёдкорӣ, некиву ҳамдилӣ, як калима тамоми ҳастиро бедор месозад, бесаброна интизорӣ мекашид. Ин ҷашн, ки ҳама гуна ҷанҷол ва кинаву адоватро фаромӯш мекунад, дар дилҳо эҳсосоти инсонӣ, аз қабили меҳру шафқат, раҳму шафқат, ҳамбастагӣ ва саховатмандиро бедор мекунад, дар ҳар гӯшаи кишвар, ҳатто дар деҳоти дурдаст низ ба таври васеъ таҷлил мегардад. Садои баҳор, ки рӯзро бо шаб мепайвандад, аз оғози ҷашни Наврӯз хабар медиҳад ва азизон ҳамдигарро ба оғӯш гирифта, табрику таҳниятҳои самимӣ баён мекунанд. 

 Шахсе аст, ки ба дуои пирон, ки дар сарзамине, ки осмони софу бегубор аст, дар чеҳрааш ҳисси сипосгузорист. Вақте ки мо дар боғҳо сайру гашт мекунем, андешае, ки мардуми мо сазовори чунин ҷашнҳои отамерос ҳастанд, беихтиёр аз забони мо ба забонамон мегузарад.

-Наврӯз ҷашнест, ки дар он гузашта бо имрӯз пайваст аст. Дар лаҳзаҳои ҷашни Наврӯз фарҳанги ғанӣ ва арзишҳои беназире, ки аз ниёгон ба мерос мондаанд, дар чашми кулл таҷассум хоҳанд кард, - мегӯяд доктори илмҳои таърих, этнограф Адҳам Аширов. «Тошкент ва барча вилоятлардаги байрам тадбирлари ҳам шу мақсадга хизмат қилади. Равшан аст, ки чунин љашнњо дар дили њамватанони мо шавќу њавас, маќсад ва майли бунёдкорї, навсозиро бедор месозад. Бундан ташқари, ёшларимизда миллий қадриятларимиз ва анъаналаримизни англаш, абадий меросимизни сақлаш ва қадрлаш каби бир қатор инсоний ҳиссиётларни тарбиялайди.

Баромадхои дорбозон, хаваскорон, намояндагони театри халкй, аскияхо, коллективхои хаваскорони бадей, ансамбльхои фольклорию этнографй, артистони цирк, бах-шидагон, шоирон, инчунин артистони касбй, артистони боистеъдод ба тантана хусни хоса зам мекунанд.

- Фикр мекунам, ки бо қарори Сарвари давлат дар ҳар маҳалла ва деҳа таҷлили густурдаи ҷашни Наврӯз тамоми ҳамватанони моро мисли мо шод кардааст. Дар боги ба номи Оафур Уулом дар назди мо ид ид дар чушу хуруш аст, — мегуяд хамшахри водй Иноят аа Мансурова, ки хамрохи наберахояш ба фестиваль рафта буд. — Садои карнайхои пагохирузй тамоми аъзоёни оилаи моро ба ин боги зебо даъват кард. Дар симои онхо шодии идро дидан мумкин аст, ки дар дили чавонон хисси шодию фарахро бедор кард.

Ҳалим дар давраи «Илик узар» каме камтар аз як шабу рӯз пухта, сумалаки дар шикам ҷӯшида аз дору сер карда, сабзаҳои сероб дар ҳамон зимистон ва сомсаю чучвара, манти, печондаву баргу қабат. аз пудинихо имруз ид аст.. Ба шукухи дастархон шукух зам мекунад. Табиист, ки хар як намояндаи халки мо дар фасли бахор чунин таомхоро дуст медорад.

«Дар рузхои иди Навруз хамрохи тамоми мардуми дехоти мо аъзоёни оилаи мо ба теппахое мешитофтанд, ки дар он чо тантанахои идона ташкил карда мешуданд. Бозихои халкии мо, аз кабили купкарй, кураш, кандакорн, баромади ансамбльхои халкй бо сурудхои хунарпешагон алокаманд буд, — мегуяд хамдиёрамон аз Сурхондарьё Мукаддас Хамидова. — Ману рафиконам гулчанбархо сохта, ба сари худ овехтаем. Ба абрӯвони худ тумор гузошта, якҷоя суруд мехондем. Халимҳои сумалағу пухтаи модаркалонамон ва рахти сомсаюи кабуди арӯсони навбунёд дар бадани мо, ки аз рақс андаке хаста шуда буданд, бофта буданд. Иди Наврӯз ҳамаро шод мегардонад.

Мардуми мо, махсусан пиронсолон, ки идро бо хурсандй ва рухбаландй пешвоз гирифтанд, бо нияти нек дар нихолшинонй иштирок карданд.

- Агар таваҷҷуҳ кунед, Наврӯз ҳамбастагии иҷтимоии маҳалла ва мардумро равшантар мекунад, - мегӯяд Аҳмадҷон ота Файзиев, ки 80-солагиаш аз Навоӣ аст. «Ҳамсояҳои мо, ки ғами кору зиндагӣ надоранд, бо баҳонаи сӯҳбати самимӣ бо Наврӯз пешвоз гирифтанд. Мо хамрохи наберахо ба замин нихолхои нав шинондем. Арусхои мо гулхои рангоранг шинонданд. Бигзор ҷашнҳои миллӣ дошта бошем, ки ин гуна робитаҳои инсониро боз ҳам таҳким бахшанд ва ҳисси ҳамбастагиро афзун гардонанд! Бигзор тинҷию ободии мо ҷовидон бошад ва кишварамон ҳеҷ гоҳ аз мадди назар дур нагардад!

Аз гуфтаҳои ҳамватанон низ метавон донист, ки Наврӯз на танҳо табиат, балки ба рӯҳияи мо низ навсозӣ меорад. Таассурот аз тантанаҳои идона, ки бо табъи болида мегузарад, як умр дар дили ҳар кас нақш мебандад. Охир, ид дар кишвари тинҷу осуда қодир аст, ки дар дили ҳамаи мо ҳисси муҳаббат, таҳаммул, ҳамбастагӣ ва ҳамбастагӣ парварад. Намоишхои идонаро дида, шохиди он гардидем, ки дар дили онхое, ки хона ба хона пахн мешуданд, табъи махсус — хисси миннатдорй, ки моро ба ин рузхо расонд. Мегӯем, ки чунин ифтихору шодӣ мардуми моро ҳеҷ гоҳ тарк накунад. Ба қавли бобои шоири мо, ҳар рӯз Наврӯз бод, Узбакистони ман!

Гозал МАЛИКОВА,

мухбири «Нуррият».

Манбаъ: uzhurriyat.uz