БО ДӮСТОН мубодила кунед:
Хаёт ва эчодиёти Зулфияхоним
Зулфия (1915-1996) шоираи узбек. Шоираи маъруфи ӯзбек Зулфия 1915 марти соли 1 дар шаҳри Тошканд дар оилаи оҳангари исроилӣ ба дунё омадааст. Аз соли 1922 то соли 1931 дар мактаб, аз соли 1931 то соли 1934 дар муассисаи таълимии духтарон тахсил кардааст. Шоира, ки фаъолияти эҷодии худро хеле барвақт оғоз кардааст, тақрибан тамоми умр дар соҳаи рӯзноманигорӣ ва нашриёт фаъолият кардааст. Солҳои 1935–1938 аспиранти Институти забон ва адабиёт, 1938–1948 муҳаррири Нашриёти бачагона, мудири шуъбаи Нашриёти давлатии Ӯзбекистон, то соли 1953, У. Аз соли 1953 то соли 1980 мудири шӯъбаи маҷаллаи «Саодат» буд. , ҳудуди сӣ сол дар вазифаи сармуҳаррири ин маҷалла кор кардааст. Ҳамсари шоири маъруфи ӯзбек Ҳамид Олимҷон, шоираи боистеъдод Зулфия, ки бо ашъори нотакрори худ ба қалби ҳазорон хонандагон роҳ ёфтааст, 1996 августи соли 1 даргузашт. Зулфия (тасаллуси; номи пурра Зулфия Исроилова) (1915.1.3 — Тошканд — 1996.1.8) — шоира, рӯзноманигор, тарҷумон, арбоби ҷамъиятӣ. Шоири халқии Ӯзбекистон (1965). Қаҳрамони Меҳнат (1984). Зани шоир Хамид Олимчон. Педи занона. Пас аз хатми донишгоҳ (1931-34) ба аспирантураи забон ва адабиёти назди Кумитаи илмҳои Ӯзбекистон дохил шуд (1935). Сипас дар нашриёти адабиёти ҷавонон ва наврасон муҳаррир (1938–40), мудири шӯъба дар Нашриёти давлатии Ӯзбекистон (1941–50), «Занони Узбекистон» (қ. Дар маҷаллаи «Саодат» мудири шуъба (1950 – 53), сармуҳаррир (1954 – 85) кор кардааст. Аввалин шеъри ӯ соли 1931 нашр шудааст. Гази «кор». чоп шудааст Аввалин бор соли 1932. Мачмуаи шеърхои «Варакахои хаёт» аз чоп баромад. Пас аз он китобҳои ашъориаш «Темирой» (1934), «Шеърҳо», «Суруди духтарона» (1939) ба табъ расидаанд. Дурахши осори шоирии Зулфй бо мачмуахои «Уни фархад дер эдилар» (1943), «Рузхои Хичрон» (1944) ва «Хулкар» (1947) алокаманд аст. Махсусан Х. Шеърхои пас аз марги бемахали Олимчон (1944), ки саршор аз сатрхои маънавй ва дарди дил навишта шудаанд, гувохй медиханд, ки дар эчодиёти Зулфия дигаргунихои чиддй ба амал омадаанд. Тавассути тасвири фочиаи шахсии худ дарду аламхои одамонеро, ки аз чанги дуйуми чахон бо талафот ва талафоти калон баромадаанд, ифода кардааст. 40-сола. Қарорҳои Давлати Шӯравӣ дар бораи санъат ва адабиёт, ки дар охири солҳои XNUMX-ум эълон шуда буданд, ба адабиёти ӯзбек зарари калон расониданд. Зулфияро хамчун сарояндаи кайфияти бад ва пессимистй танкид карданд. Пас аз ин, ӯ мисли дигар қаламкашон ба эҷоди ашъори ифодакунандаи «ақидаҳои замон» гузашт. Аммо дере нагузашта, вай хамчун шоир ва журналист, ки аз хаёти занони узбек нагз хабардор аст, дар бораи дустони худ шеъру маколахои публицистй менавишт, онхоро ба фаъолняти чамъиятй даъват намуд, барои поймол нашудани хукуки инсониашон мубориза бурд. Дар нимаи дуйуми солхои 50-ум дар харакати нависандагони Осиё ва Африка тахти шиори сулх ва якдилии байналхалкй фаъолона иштирок карда, ба бисьёр мамлакатхои чахон сафар кард. Сафари у ба Хиндустон, Миср, Япония ва республикахои хамсоя дар эчодиёти шоир осори амик гузошт. Шеърхои «Мушоира», «Писарам, чанг намешавад», «Мурдахои Казокистон», «Расм накашидам» ба Зулфия шухрат оварданд. Доираи хаёти дар ашъори Зулфия тасвиршуда васеъ шуда, ба эчодиёти у сахнахои хаёти халкхои хоричй низ дохил шуданд. 70-сола. Аз солњои XNUMX-ум дар тасвири њаёти миллї дар осори ў рангинкамони рангњои нав пайдо шуда, њаќиќат ва эњсосот меафзуд. Принсипи дарки фалсафии воќеият, ки аз гулдастаи шоиронаи «Андеша» (1965) оѓоз шуда, дар китобњои назми «Висол» (1972), «Йиллар, йу- р...» (1975) идома ёфта, ибтидои давраи нашъунамои хакикии бадей дар эчодиёти шоир. Боз ба жанри эпикӣ баргашт ва бахшида ба сафари охирини Устоз Ойбек достони «Қалами офтобӣ» (1970) офарид. Дар баробари ин шоир бахшида ба бачагон як силсила шеърхо низ эчод кардааст («Лолакизгалдок», 1975). Зулфия як қисми муҳими ҳаёти худро ба омӯзиш ва нашри мероси адабии Ҳамид Олимҷон бахшидааст. У хамчун чузъи таркибии ин раванд барои театри лухтак аз руи достони шоир «Семург ё Паризод ва Бунёд» (С. Сомова) ва либреттои операи «Зайнаб ва Амон»-ро навишт. A. S. Пушкин, М. Ю. Лермонтов. N. A. Некрасов, М. Воқиф, Л. Украина, М. Дилбозӣ, С. Капутикян, Е. Огнецвет, Мустай Карим, Амрита Притам, Е. Багряна ва дигарон. асархояшро ба забони узбекй тарчима кардааст. Асархои у ба бисьёр забонхои хоричй, инчунин ба забонхои халкхои бародари турк ба табъ расидаанд. Зулфия Лауреати Ҷоизаҳои байналмилалии ба номи Ҷавоҳирлал Неҳру (1968), «Нилуфар» (1971) ва Ҷоизаи давлатии Ӯзбекистон ба номи Ҳамза (1970) мебошад. Бо ордени Кирилл ва Мефодийи Булғористон низ мукофотонида шудааст (1972). Ҳукумати Ӯзбекистон хидматҳои бузурги шоираи маъруф дар рушди фарҳанги моро ба назар гирифта, Ҷоизаи давлатии ба номи Зулфияро таъсис дод.
Манбаъ https://tafakkur.net/zulfiya.haqi аст