Абдулла Орипов. Шеърҳои баҳорӣ

БО ДӮСТОН мубодила кунед:

Абдулла ОРИПОВ
ШЕEMРХОИ БАХОРЙ

Чой талх

Ният доред, ки ним давлат шир дихед,
Бечора бой ширмак дар як рӯзи пурра.
Муҳаббат ҳеҷ гоҳ зебоиро интихоб намекунад,
Вақте ки хоб меояд, санг ҳам ҷои макидан аст.

Хоҳ дар деҳот ва хоҳ дар шаҳр,
Агар Худованд феълро дӯст дорад,
Хизр хамеша дар сафар аст хамсафар,
Мурги бар сари ту фуруд омад Хумой.

Агар шумо макони мушаххас надошта бошед, шумо танҳо мошинро ҳаракат медиҳед.
Пеш аз сӣ сол шудан камон кун.
Шумо ҳатто барои зиндагӣ хайма сохта наметавонед,
Вақте ки шумо панҷоҳсола мешавед, "вой" мегӯед.

Магар Худо ақлу дил дод,
Онҳо инчунин ба муҳити муносиб ниёз доранд.
Ҳар кӣ хона дорад, сутуни барф,
Дар пиронсолй хам дарьё пур мешавад.

Салом, зодрӯз муборак,
Раҳмат, ту бо моҳ, бо офтоб.
Ва аммо самти май дигар аст,
Чои талхро ба ҷои макканда иваз кунед.

29.05.2016

ФАНТАЗИЯ ВА ХАЁТ

Магар ба кӯҳ набарам,
Ман бо хирсҳо сӯҳбат мекардам.
Дулона мечинам, шояд паҳлӯ ба паҳлӯ,
Сахобагон шабу руз чун дусти мехрубон.

Агар ман ба уқёнуси чуқур ғарқ шавам,
Ман дар зери об зиндагӣ мекардам.
Моҳӣ тоқат намекунад ба садо,
Онҳо мисли мо фарёд намезананд.

Рузе меравам ба осмон,
Дар катори кранхо ба тарафи чап мезанам.
Калимаи шинос бо ситораҳо,
Ба партия дохил мешудаму хамсафар мебудам.

Ин суханҳо ҳеҷ гоҳ амалӣ намешаванд,
Холо ман тамоман дар транс хастам.
Ба касе нагӯед, ҳатто
Илоче намеёбам, ки набераамро шод кунам.

Пешравӣ ҳанӯз қатъ нашудааст,
Ин мисли одам аз ғор берун меояд.
Ӯ тавонист ба имтиҳони махсус биёяд,
Аммо шахсияти худро фаромӯш кардааст, арвоҳ!

Афсӯс, ки одам ба ноумедӣ гашт,
Вай инчунин мураббие аст, ки ба пул такя мекунад.
Эҳсосот як сӯ гузошта,
Шахсе, ки пеш аз мухлат ба нафака мебарояд.

Ҳеҷ кас бо ту коре надорад,
Хуб, чароғи худро дар кӯҳи кабуд овезед.
Як бор номи туро намепурсанд,
Шумо танҳо ғуломи ин рақам ҳастед.

30.04.2016.

КИССАИ МУКАДДАС

Чилла тасмим гирифт, ки нишаст ва ният кард,
Рӯзе авлиё ба ғор даромад.
Ошикон бо овози баланд гуфтанд:
— Дуоҳоят мустаҷоб бод Худоё.

Аммо бо мурури замон,
Муриду фаромӯш кардан гирифт.
Дар мобайни ҳодисае, ки рӯй дод,
Баъзе фалокат омад ва ғолиб омад.

Пас аз чанде давраи чилла гузашт,
Он рӯз авлиё ғорро тарк кард.
Нозукии дилаш,
Ба назди мухлисон рафтан қаноатманд аст.

Аммо онҳое, ки дирӯз буданд,
Онхоро бо нигохи бад пешвоз гирифтанд.
— Шайтон омад, — дод зад у.
Ӯро аз дасташ ронданд.

Ҳар гоҳ ки одам гумроҳ шавад,
Магар дар дил имон суст аст.
Дигар намоз, дигар кӯр нест,
Сарсондир авлиё аст, Пирс саргардон аст.

Ҳатто некӣ аз байн меравад,
Хар ду чашми вичдони нарм.
Вақте ки муқаддас ба сӯи ғор қадам мезанад,
Ба дилҳо худи шайтон даромад.

15.04.2016

РОХХОИ ЗИНДАГИИ МО

Бегоҳ суст аст,
Шаб сар мешавад
Дар гушаю канорхои Тошкент.
Ману писарам танҳо хоҳем буд
Дар кучахои ин шахр калон.

Миллионҳо чароғҳо аз осмон меафтанд,
Фарши бо нури аҷибе фаро гирифташуда.
Ин макон дуру наздик банд мешавад,
Лаззати чавонй, ки аз он чашидаам.

Ҷони ман дар ҳалқаҳои бузург тез шудааст,
Эҳтиром ва таваҷҷӯҳи дӯстонамро дидам.
Шеъри пурасрор пур аз ширинӣ,
Шояд дар зинапояҳо изи ман дошта бошам.

Ман пир шудам, азизонам кам,
Намедонам, ки якбора ба куҷо меравам.
Дунё танг мешавад,
Ҳарчанд онҳо то ҳол шеъри маро эҳтиром мекунанд.

Фарзанди ман, ва аҷоиб, ӯ низ бесарпаноҳ аст,
Гӯё ҳардуи мо дар соҳил мондаем.
Шаҳр ҷӯш мезанад, одамон гуногунанд,
Бахт нест, ҷуз барои мо.

Дар пайроҳаҳои беохири зиндагӣ,
Биёед, оромона ба ҷое қадам гузорем.
Ман чизе месароям,
Ман намедонам, ки дар фикри фарзандам чӣ аст.

Тафаккури инсон, хушбахтӣ,
Ҷон набояд ҳеҷ гоҳ ба як тасодуф вобаста бошад.
"Таназзули дунё таназзули олим аст"
Расули Худо (с) дер ё зуд ин суханро гуфт.

Ҳикмат омӯхта намешавад, балки одам аст,
Шур зери по буд.
Дар сари замин роҳ равем ҳам, бепарво, беқарор,
Ҳар як умре, ки мо дорем, Худоро шукр.

Писарам, танҳо бо роҳи Ҳақ пайравӣ кун,
Фақат яхшилик учун дуо қилинг.
Фаромӯш накунед, ки рӯзе ин озмоишҳо хоҳанд буд,
Факат ба иродаи бузурги худ такья кунед.

Ба шодиву гиряи ман,
Офтоб боз пагохй пайдо мешавад.
Ёд дорам ҷавонии дури худро,
Шањр мисли модарам сарамро мемолад.

7.04.2016

ДАРСХОИ ХАЁТ

Ногаҳон аз кӯча дар ҳавлии худ омадам,
Сарамро ба занбӯри асал часпидам.
Ҳар рӯзе, ки мурғи муждадиҳанда огоҳ мекунад,
Ногаҳон ба як даста гургҳо дучор омадам.

Боре дар тобистон,
Якбора ба вартаи зимистон афтодам.
Рафтам дар шабнам, дар тан чодар,
Аммо ман ба тафтаи тобистон дучор шудам.

Барои дидани биҳишт зиёратгоҳе сохтам,
Чй кадар озмоишхоро аз cap гузарондам.
Ва ҳол он ки дунёро тарк накарда,
Ман бо мардуми дӯзах будам.

Охир, ман дар ҷустуҷӯям некӣ,
Дуои бузурге дар дилам зиндагӣ мекард.
Мутаассифона, ҳама зеркашиҳо афсӯсанд,
Агар не, онҳо ҷавоб медиҳанд.

Чиҳил соли хорӣ, оҳиста-оҳиста об мешавад,
Ман дари хонаамро сахт набастам.
Бо вуҷуди ин, ман ҳама чизро худам фаҳмидам
Ман касеро наёфтам, ки маро фаҳмад.

29.03.2016

КАТЕГОРИЯХО

Албатта ман туро тамоман дӯст намедорам,
Ҳарчанд бо нияти сӯхтагӣ шеър менависам.
Яке аз шумо дар болои зинапоя,
Дуюм дар поёни он аст.

Фикрҳои ту ҳеҷ гоҳ аз ҷое берун намеоянд,
Яке осиёб, дигаре галла.
Гӯё ман осиёбгар бошам,
Ман гап зада наметавонам, ман ошуфтаам.

Рӯзҳои офтобӣ ба ту маъқуланд,
Яке аз шумо ошиқи рӯзи борон аст.
Яке аз шумо ҳамеша ғамгин аст,
Дигараш ҳамеша ноумед аст.

Ту шаҳид ҳастӣ ва аммо фарқият зиёд аст,
Таъми шумо дигар, ҳатто омехта аст.
Дар баробари ин, ҳар қадар кӯшиш кунед,
Ман ба шумо ду суруди гуногун гуфта наметавонам.

Шояд барои фаҳмидани дилҳои шумо
Солхо охиста-охиста ва сахт мегузаранд.
Метавонӣ розӣ шав, иншоолоҳ, рӯзе
Сирри бо муаммои байни шумо.

Акнун, дарди ту тамоман дигар аст,
Шумо бо ин фурсат розӣ нахоҳед шуд.
Гарчи барои касе сафед мебинам,
Ман танҳо охиринро меҷӯям.

16.03.2016 й.

КИССАИ ШАРКЙ

Ман аз шарқ ҳастам,
Ман гум нашудаам,
Ман дастамро ба санъат мепечонам.
Тагор ҳинду буд ва гимнҳо менавишт,
«Чашмони сиёх»-и Мулло Туйчй.

Ҳарчанд ман кӯшиш накардаам, ки кашф кунам,
Хурофот пайваста пеши роҳи маро мекард.
Ҳарчанд ақли ман оламро дар бар мегирад,
Уро хамеша ароба ва асп хамсафарй мекард.

Ман ҳатто бӯи офтобро гирифтам,
Ман ҳис кардам, ки бӯи ситорагон беайб аст.
Агар дӯст доштам, дар биёбони Карбало роҳ мерафтам,
Дохил шуд ба хобҳоям Тоҷмаҳал танҳо.

Дигарон офарид ва ман шабу рӯз офарид,
Уро аз дилрабо нагардондам ё.
Мутаассифона, ҳатто як рӯзи гули зеботарин,
Онро зери по кардан лозим аст.

Аз зери замин сарват кофтам,
Ҳеҷ гоҳ интизор нашавед, ки он ба охир мерасад.
Туй, бар бисоти гумшуда,
Гуё ман одами бой бошам.

Ҳоло ман фаҳмидам, ки шӯҳрати ман
Нобиғаҳои бузург, то даме ки шумо таъмин мекунед.
Квартирам ман аз тирхои душманон
Фарзандхондӣ ҳамеша баракат аст.

02.03.2016