Ӯро «модарам» мегӯянд ва воқеан ҳам ба шеъру шоирӣ содиқ аст
Шеърҳои Абдулло Орипов, ки дар кӯдакӣ дошт, то ҳол нашр нашудаанд
Ба гумон аст, ки манзил дар Узбакистон пайдо шавад.
Мақсуда Эргашева.
Халки узбек аз кадим халки шоир, аз хокаш то баргаш шоир буд. Барои ҳамин ҳам ӯ ба фарзандонаш номҳое мегузорад, ки чун шеър амиқ, мисли шеър бой ва бо ҳам созгоранд. Вақте ки ба шавҳар мебарояд, «Ёр-ёр»-ро дар шеър мехонад. Ҳатто дар мотам ғамҳои худро ба шеър мешиканад...
Қасри шоирии панҷасра
Тиратади шери занҷир аст.
Чое, ки Темур нарасидааст
Алишер қалам ба даст гирифт...
Фарзанди махбуби халки узбек Абдулло Орипов навиштааст. Қудрати шеъри Абдулла Орипов дар сатҳи баланди бадеии он аст. Аммо дар ашъораш бадеият бо санъати сунъй, ташбеххои мачбурй, аниматсияхои бемантик офарида намешавад. Унинг ҳар бир ифодаси, ҳар бир кинояси бир ҳақиқат. Абдулла Орипов аз зарбулмасалу макол ва маколхои эчодии халки хирадманди мо хеле хирадмандона ва бадеият истифода мебарад, ки дар натича шоир хаёти шоирии худро аз ибтидо огоз менамояд. Абдулла Ориповнинг ҳар бир шеър ва байтида ўз оҳанглари бор, буни бошқа оҳангда айтиб бўлмайди. Хусусияти ашъори шоир дар он аст, ки у шоири нотакрор аст. Агар дӯст дорад, аз ишқ месӯзад, агар нафрат дорад, бо дарду хоҳиши сахт дар сатҳи ишқ нафрат дорад. Дар хар мавзуъ месузад, калам харошида, эхтиёткорона месузад, алалхусус агар мавзуи Ватан бошад...
Абдулла Орипов шоири ватандӯстест, ки бо шеърҳои пурмазмуни худ дар қалби халқи ӯзбек изҳои чуқур гузоштааст, дар эҷодиёти Ватан муҳаббатро тараннум кардааст. Ашъори шоир саршори ватандўстї ва садоќат ба Ватан аст. Наќш ва љойгоњи шеър дар љорї намудани њисси озодї ва ватандўстї дар рўњи мардум бемисл аст. Шеър тавассути вижагињо, рамзу ташбењу таронањои худ дар рўњи инсон чунон њисси бузургеро бедор мекунад, ки њисси онро њатто бо ќувваи шамшеру аслиња нест кардан мумкин нест. Шеъри «Кишвари ман»-и шоири махбуби мо низ хамин гуна махсулст. Ин шеър яке аз намунаҳои бузурги эҷодкорист, ки таърихи бузург, ҳувият ва ифтихори миллии халқи ӯзбекро таҷассум мекунад. Аз сатри аввали шеър хисси мухаббат, эхтиром, шаъну шараф, ифтихор ва ифтихор нисбат ба Ватан, халки узбек ва таърихи бузурги он баръало намоён мешавад:
Кишвари ман, имруз ба ту шеър навиштам,
Ман ҳам мувофиқатро ёфта наметавонам…
Ин шеър, ки халки узбекро ба зинаи дигар бардошт ва шухратманд гардонд, шарафи тамоми узбекхо гардид. Воқеан, ашъори Абдулло Орипов аслан шеъри ҳақиқӣ аст.Одамеро, ки мисли баҳр дар ишқ якрав, чун уқёнус беохир, мисли кӯҳҳо шукӯҳ аст, метавон қаҳрамони умри ӯ номид. Абдулла Орипов аз чумлаи хамин гуна одамон аст. Табиист, ки мардуми мо, ки барои ба даст овардани истиќлолият ва эљод кардани узбак талош доранд, чунин ашхосро васф мекунанд. Боварй дорем, ки хаёти Абдулла Орипов, эчодиёти у ва идеяхои пешбарй дар онхо дар калби хар як одам дар рухи андешахои нек бокй хохад монд.Барои мо шоир ватан буд. Барои Узбекистон хам шоир ва хам ашъори у хамеша эхтиром аст!
