Шеърҳои Усмон Носир

БО ДӮСТОН мубодила кунед:

Усмон Носир
ПОМИР

ДИЛ

Дилам, ту сухани ман,
Забони маро ба най андохтӣ.
Моҳро дар чашми ман пӯшидӣ,
Дил, ту мухлиси ман ҳастӣ.

Ин сина бар ту танг аст,
Хурсандии лабрез аз соҳил,
Забони ман хаста мешавад, аҷиб, баъзан
Аз тарҷумаи шумо.

Ту, эй ту, эй афсунгар,
Ҷустуҷӯи ғалаба.
Ҷӯшидан, пуроб шудан,
Ман зиндаам, рафта суруд хонед!

Итоат кунед!
Агар ту
Ватан агар розй набошад,
Крак, эй барқ,
Ёрил! Хуб, ман мемирам!

БОЗ БА ШЕЪРИ МАН

(Сонет)

Шеъри ман! Шумо боз хубед
Вакте ки ба бог медарояд, гулхо нанг аст.
Яке ман нестам, ҳаёт шахсӣ аст,
Шумо мисли ҷони ман зиндагӣ мекунед.

Дарди дилам намуна аст,
Ман ин корро бо ту тамоман карда наметавонам!
Оё бе ишқ дар тан оташ мешавад?
Мебахшед, шеърам хуб аст.

Дар ин миён пуле будӣ,
Ман Ҷейнро дӯст доштам.
Ман аз Лермонтов ёрй пурсидам.
Тамоми умри ман дар гардани ту аст.

Метавонам саҳар хун туф кунам?
Ман девонаам, шеърам, ту Лайлӣ!

БОГИМ

Оҳ, ӯ чӣ қадар ҷолиб аст!
Тамоми пур аз нур.
Гулҳо дар даста,
Ман онҳоро менӯшам:
Баҳор дар дилам…
Тамоми пур аз нур.

Агар ман чун барг канда шавам,
Маро фаромӯш накунед:
Меҳнати маро эҳтиром мекунад,
Вай аз гул ҳайкал месозад.
Ҳатто пас аз ҳазорҳо сол
Маро фаромӯш накунед боғ!

Шеърҳои ман садо хоҳанд дод -
Ман як умр намемирам!
Идомаи ҳаёти ман -
Сарпарасти ояндаи ман,
Ман ба ҷои боғбон хоҳам буд -
Ман як умр намемирам!

Оҳ, чӣ қадар устувор аст!
Тамоми пур аз нур.
Гулҳо дар даста,
Ман онҳоро менӯшам:
Баҳор дар дилам…
Тамоми пур аз нур.

САФАР БО МОХ

Бо моҳ роҳ рафтӣ
Бегохй дар чангали кабуд?
Вакте ки шабнам бар сабза афтад,
Ин қадар осоишта мебуд.

Пичиррос зада дар бод,
Мусиқии баргҳо ширин аст…
Ҳаво соф, равшан аст -
Ноумедӣ сирри ҳаёт аст.

Ман имшаб маст шудам,
Бемории сил шуши маро хеле паҳн кард.
Аз хоб то сахар
Ман дар ҳақиқат аз он лаззат бурдам.

БАХР МИСЛИ ОИНА АСТ

Бахр чун оина медурахшад,
Мавчхо зада мешаванд.
Оҳ мекашад оҳе,
Оханги Хазинро дуст медорам.

Нишастам - дилам ором аст,
Баргхо дар болои сарам хичир мекунанд.
Сояхо дар об лиммо-лиманд
Он мисли танга меларзад.

Бегоҳӣ танҳо будан чӣ қадар хуб аст
Гар гаштӣ, гар сер нашавӣ,
Мох духтари бепарво аст,
Агар вай бо мӯи худ бозӣ кунад ...

БА БАХР

Баҳри Сафед, истироҳати хуб! Салом, Шимол!
Ишқи туро дар дилам бармегардонам.
Боди сард, ки дар мӯи ман бозӣ мекунад,
Чӣ тавр ман дарди худро ба ӯ гӯям?

Бегоҳӣ танҳоӣ дар соҳили баҳр сайру гашт
Дӯст доштам, ба мавҷҳои ту ошиқ шудам.
Шабхои осоишта дар мох оббозй мекарданд
Вақте ки ман дар хоб мебинам, ман чӣ кор кунам, эй?

Бори дигар бозӣ кунед, ҷунбонед, ғамгин шавед!
Дигар илоҷ надорам, ки рафтанам.
Бодбони сафеде чун моҳӣ дар пушти ту шино мекунад
Дар ёд дорам, ки як умр сафар карда будам…

Хуш омадед, оби бепул! Салом, баҳр!
Мавҷҳо, ту мисли духтар ба оғӯшам омадӣ...

МОНОЛОГ

Муҳаббат! Аз забони ширини ту
Кӣ набӯсид, кӣ нахӯрдааст?
Дардинг синаи худро хам кард,
Ки дар дилаш хун нарезад?

Ман туро хуб мешиносам, зебо
Ман Петраркаро хондам,
Симфонияи Рими бузург қадим аст
Ин тасаввуроти маро ваҳшӣ мекунад.

Ман медонам, Тассо камбағал аст
Ҳаёте, ки бидуни лаззат гузашт.
Эй духтари маккор, Леонора,
Ном бо сиёҳ навишта шудааст!..

Шояд афсонае аз гул,
Ихтиёриёни сангӣ Биатричи -
— Гадосан! агар вай гурехта нашавад
Данте аз майдон хурсанд мебуд?!

Шояд дар шабҳои моҳтобӣ
Офелияро навозиш кард,
Шояд мӯи дарозашро сила карда бошад
То сахар хикоят мекард.

Агар хиёнатро надонад,
Агар нанависад, фоҷиа аст!
Не, не, шоир! Агар ин тавр бошад
Ба Шекспир лозим нест!

Дездемона, дилрабои бегуноҳ,
Хуни ҷигари туро кӣ нӯшид?
Ман медонам - Отелло, ман медонам ...
Оё Отелло дуруст аст?.. Шоир хомуш аст!..

Ҷим!.. Офтоб аз уфуқ ғуруб мекунад
Ман ба сари шартан буридашуда монанд будам.
Пораҳои субҳи сӯхта
Ба хотир меоранд, ки хуни чакида!

Чӣ даҳшатнок! Чӣ хато!
Бе ягон душворй имконнопазир аст!
Оё ишқ девона аст?
Имконнопазир, бе муқовимат!

Мумкин нест, Ҷаноби Олӣ,
Чӣ қадар дилҳо хароб,
Тоҷи ишқи шоҳона,
Иҷозат дода намешавад! Чӣ хатое,

Он одам худаш нест,
Вақти он расидааст, ки эҳсосоти худро низ вайрон кунед!
Ман дард дорам!.. Дар дилам -
Ин муқовимат аст! Ён! Ҷина нест.

Ин муқовимат аст! Намоиши таърих -
Нишон дода шудааст, ки болҳо танҳо ҳисси мутаносибро медиҳанд.
Ин муқовимат аст! Намоиши таърих -
Муште дар сари ҳаёт…

Ман виҷдонам
Бе муқовимат ғайриимкон аст
Ман кори калони шахсии худро ба зимма гирифтам;
Эҳтимол бе анҷом -

Ман мемурам. Аммо ин тавр нахоҳад шуд
(Ман ҳеҷ гоҳ ноумед нахоҳам шуд!)
Сар бар зидди ту набардошта,
Ишк, ки садсолахо туро гиря кардааст!

Бахшидан

(Аз достони «Нахшон»)

Дуо ба боғҳо
Хуб буд,
Гул баргҳои тар
Ӯ оҳиста гашт.
Офтоб низ об менӯшад
Дар зери кӯҳҳо,
Сурх чун лола
Сухтор субхидам хомуш карда шуд.

ман нигоҳ кардам
Чашмони ман калон шуданд;
Эй дилрабо,
Симбарим, руяшон сурх аст.
Пирконҳо дар сари сина
Духтари соя,
Ман нигоҳ кардам,
Дилам пур аз хун буд.

Шаббода болидай
Нури равшани мохтоб дар гулзор
Ин писанд омад - духтари имшаб, Яша!
Ту омадӣ,
Азизам, Нахшон,
Пари обӣ - Ман ташнаам,
Тири пилкон.
Ту омадӣ,
Ба дилам чун об тир задӣ.

Ту омадӣ -
Ҷонам ба зиндагӣ сар кард,
Чашмони шоди ман
Вай суст пир шуд.
Ту омадӣ,
Ба шеъри ман гул додӣ.
Ту омадӣ,
Фариштаи мӯътамад,
Дасти сафеди ман
ламс кунед ва бӯса кунед?
Мӯйи сиёҳи ман
Оё ман метавонам массаж кунам?
Ваъда медиҳам,
Осмон барои шумо?

Ин арзанда буд
Фалакни етсам хадя,
Ноумедӣ…
Фазо хануз ба ман гулом нест,
Ба ман иҷозат диҳед
Айлай тӯҳфа аст.
Гарчанде ки у
Аҷоиб, на гули аслӣ,
Нахшон, эй чавони ман,
Муҳаббати ман, модар, эй!

Баландтарин ишқҳои ман
Тӯҳфа шеър аст.
Хондан!
Аз лабонат сер,
Вай дар шеъри ман пинҳон шуд
дидаю дониста меҳрубон.