Навоий ва Бобур таваллудига бағишланган тадбир сценарийи

БО ДӮСТОН мубодила кунед:

Навоий ва Бобур таваллудига бағишланган тадбир сценарийи
Саркор:

Гӯш кун, гӯш кун, таърих дар тӯли асрҳо сухан мегӯяд,

Шеъре, ки кухи баланд мехонад.

Акси садо ба фарёд баробар аст,

Панчюним аср дар Ватанам,

Фарёди чандинсолаи ҳазрати Алишер.

Саркор:

Бобури Андиҷонӣ, писари узбак,

Бобур шеър аст, маҳдудият надорад.

Бобур - алаф, ҷудоӣ, оҳ-у-зор, ҳиҷрон,

Дили мо як аст, аммо аз ҳам дур ҳастем.

Парда кушода мешавад.Касри Бобур дар Хиндустон.

Бобур дар тахт нишаста, бо ҳамроҳонаш мулоқот мекунад

Тасвир тавассути проектор.(?)

Ҳатмӣ:
Биёед ба Заҳириддин Муҳаммади Бобур, шоҳи Заҳрофати мо эҳтиром гузорем.

Бобур:
-Раҳмат, Мавлоно.

Шахси 2:
Олампанох, ичозат медихед, ки бахси худро, ки аз ашъори Хазрати Навой иборат аст, идома дихем.

Бобур:
Бар сари сар, Мавлоно аз ту бод.

Мавлоно:
Ин гул дарун надорад, гули қурбоққа аст.

Агар хушбахт бошӣ, некӣ кун.

Ҳатмӣ:

-Боракалло, Мавлоно, Њама чиз дар вуљуд аст, зебову латиф аст, аммо инсон бузург офарида шудааст. Ӯ кулминатсияи мавҷудият аст.

Ҳатмӣ:
— Ростй, агар сазовори шарафи одамй бошй, онхоеро, ки парвои халкро надоранд, одам нахур.

Мард мард нест

Ониким, гами мардуме, ки нест.

Мухбирон:
Алвидоъ, хайр.

Ӯ ягона мавҷуди соҳибақл аст, ки атои бузург дорад. Барои хамин масъулият барои хар зарраи дунё имону имон моро тарк накунад омин.

Бобур:

Набошад, ишқ ду дунё бошад,

Ду олам ҳаст, ҷон мабош.

Бе мехнат зиндаги нест,

Хуснни нетсун кишики они дастрас нест

Ватанро дӯст доштан, ба дарди мардум ғамхорӣ кардан, аз бародару хоҳарони худ баҳра бурдан воҷиб нест?

Ҳатмӣ:
- Тасанно, олимпаноҳ.

Ҳумоюн:
Ба эътиқоди ҳазрати Навоӣ, пас аз таъзим ва эҳтиром дар косаи чӯбӣ бошад ҳам, сазовори ситоиши дасти ӯзбек аст. Дар ѓазали дигараш пиљаќу фурўхтаи узбакро болои тољи подшоњон мегузорад.

Бигузор тоҷи шоҳро тамошо кунам

Узбегим дар сараш cap, дар пушташ ширдогй, тамом.

(Рақси "Фидо")

Ҳатмӣ:
- Олампаноҳ, Султон Муҳаммад Ҳофиз шуморо савора интизор аст.

Бобур:
— Кй омад?

-Тошканддин, олампаноҳ. Онхо бо нияти зиёрати бузургворатон омадаанд.

-Шитоб кардед? Ба ӯ бигӯед, ки дарояд. Мавлоно Фаригий, ин кист? Оё шумо ягон бор дар бораи он шунидаед?

-Олампаноҳ, ин зоти туро нобуд мекунад, яке аз алломаҳои маъруфи Мовароуннаҳр хоҳад буд. Шунидам, ки «Койкий» тахаллус аст.

-7 Дуъо ва эҳтироми мо ба ҳазрати Заҳириддин Муҳаммад Бобур, нури иқлим, Подшоҳи саховатманди мо.

бошад Салом, Олампаноҳ.

- Салом, хуш омадед. Лутфан нишастед. Ташрифат дар назди Аллох кабул бошад.

— Хизмат, олампаноҳ.

— Омин, подшохи мо умри дароз, подшохй зиед шавад.

— Боздиди эълоннашудаи ман барои олимпичиён ачоиб менамояд. Кори ман саёҳат кардан, ҷаҳонро саёҳат кардан аст. Ин дафъа аз Ватан, он сарзамине, ки бо чашмонат дидӣ, салом овардам. Аз хотираҳои муборак бояд баракати кишвари шумо боло нарафт.?

-Мехрубонии Ул Чаманро касе фаромуш карда наметавонад.?! Наход чашми одами фаромушшуда аз оби гилхо пур шавад?

— Одам заминеро, ки хуни ноф рехтааст, хеч гох фаромуш карда наметавонад, ёди ту пур бошад, дар он сарзаминхо номи мубораки туро то хол ёд мекунанд.

— Оё сафари дур шуморо хаста накард?

— Не, не. Воқеан, ман аз шумо ба истилоҳ амонат қарздорам.

"Муҳаббати зебо"?! Навиштахои табрикии Мир Алишербек.

— Ҳа, Олимпианоҳ. Чӣ санъати зебо. Ба юрта, ки насими ишқ меояд, ҷонаш садақа бошад. Алишербек зоти нодир буд. Њар гоњ мутолиа мекунам, њайронам, ки њељ кас ба забони туркї ашъарро ба ќадри улњазрат нахондааст.

- Китоби хуб ғизои рӯҳи инсон аст.

-Чой биёр, Худо хоњад, суњбати дароз мекунем.

Ба газалхои муаллим гуш мекунем Дар Даргохи мо шогирдоне хастанд, ки газалро хеле зебо мехонанд ва хусовази дилтартари онхо бо навиштахои Навой хамоханг аст.

3 духтар газал мехонанд. Ракс.

Дастаки дар:

-Олампаноҳ, сафирони Афғонистон ва шоҳони Ҳинд шуморо фиристодаанд.

— Раҳмат, бачаҳо.

Сафири Ҳиндустон:

— Подшоҳ, ман аз номи шоҳони Ҳинд ба шумо паёме овардам.(Мактуб хонда мешавад).
"Шумо тасмим гирифтед, ки моҷароҳои мазҳабӣ ва мазҳабиро пешгирӣ кунед, сулҳу адолатро дар кишвар барқарор кунед. Қонуни одилона қабул кардед. Андоз аз ғайридинро лағв кардед ва сӯзони шавҳари марҳумро бо занаш манъ кардед, эҳтироми шумост. барои халки мо Корхои ободонй шу-руъ кунед, захбурхо кофтед, иморатхо сохтед, дар атрофи худ олимону фазилатхоро чамъ кардед, ба таърих, расму оин ва анъанахои мамлакатамон эхтиром доштед. Мо мехоҳем ба шумо изҳори сипос ва эҳтироми беандозаамонро баён кунем». Замима карда шудааст, ки ин чаҳор ба қалами шумо тааллуқ доранд.

Бобур:
Агарчи мо Мир Алишербекро надида бошем хам, моро риштахои дигар мепайвандад. Ман аз овони ҷавонӣ ба шахсият ва эҷодиёти он шахс эҳтироми зиёд дорам. Инро бубин, Алишербек аз соли таваллуди ман ба навиштани «Хамса» шуруъ кард ва вакте ки Самаркандро забт кардам, шухрати «Хазайнули Маонй» ба тамоми олами турк пахн шуд.

Кабуд:
Ростӣ, устод ва сарпарасти Алишербекро ба аҳли фазилат ва аҳли санъат намешиносам.

Ҳумоюн:
Шунидам, ки мизоҷи ҳазрати Навоӣ бо нозукӣ машҳур аст.

Отаҷон, «Хамса»-и туркӣ намунаи волои тафаккури омӯзгор аст, яъне устоди ҳунари каломи туркист. Оё мо гӯш кунем?

(Таърифи "Хамса" - паси парда)

БОБУР:

Сипос.

(Рақси "7 зебо".)

Бобур:
. Кабуд:

- Фарҳоди Навоӣ намунаи дақиқи камолот аст, ҳамин тавр не, олимпаноҳ. Чунин асархо дар забони начибонаи халк осори фаромушнашаванда гузоштаанд.

Бобур:

- Ин дуруст аст. «Фарҳоду Ширин» ва «Лайлӣ ва Маҷнун» намунаҳои нотакрори назми эпикӣ буда, писаронам ҳар боре, ки онҳоро мутолиа мекунанд, аз покӣ ва ҷаззобияти забони туркии мо ситоиш мекунанд.

Ҳумоюн:

— Падари азиз, биёед «Фарход ва Ширин»-ро гуш кунем.

— Хеле хуб мебуд.
«Муколамаи Фарход ва Хисрав» — синфи 9

"Фарҳод ва Ширин мулоқот мекунанд."

Кабуд:

__Шунидам, ки дар китобхонаи шумо шоҳасарҳо ва китобҳои нодире ҳастанд, ки дар зарра ёфт намешаванд.

Бобур:
- Ҳа ҳамин. Аз инњо истифода бурда, донишљўи илми мо порчаеро аз «Лисон ут таит»-и Алишер Навої эњё намуд. Биёед тамошо кунем

- Дар сари.

(Лисон ут-тайр)

Муаллиф-Диора, паси парда:

Офаридгор коинотро бо калами тавонои худ дар зери накшаи равшан офаридааст

Ҳадафи офариниши тамоми коинот инсон аст, ки дар ҳама офариниш баробар надорад. Вай дили инсонро ганчинаи донишхои гуногун гардонд. Ва дар ин ҷоду худо худро пинҳон кард.

Мир Алишер Навоӣ дар синни 4-солагӣ осори Фаридиддини Аттор «Мантиқ-ут-тайр»-ро аз ёд карда, як умр ба ин асар мадад расонд. Онхо дар солхои охири хаёташон асари «Лисон ут тайр»-ро эчод карданд.

Муаллиф:

Рузе мургони гулзор, чангал, бахр ва биёбон чамъ омаданд. Бо мухаббат киштй сохтанд, Базм ба охир расид, хост ба осмон парвоз кунад. Ҳеҷ кадоме аз онҳо дар ин парвоз ҷои мушаххас надошт. Нихоят, онхое, ки дар мусобика буданд, баромад карданд ва онхое, ки дар торхо буданд, ба гапи онхо гуш надоданд. Билохира ба онҳо подшоҳе лозим буд, ки поквиҷдону тақводор бошад, тартиботи нек барқарор кунад.Паррандаҳо тасмим гирифтанд, ки подшоҳи одил ва ватанро ҷустуҷӯ кунанд.

Паррандагон:

Рафикон, ба мо рохбар даркор, то инсоф ва диндор бошад, тартиботи хуб чорй кунад, инсоф бошад. Итоаташ кунему моро ба Ватан раҳнамун кунад, ки мо дар он ҷо зиндагии хушбахту обод дорем.

Муаллиф:

. Чун паррандагон подшоҳ хостанд ва аз пайдо кардани ӯ ҳайрон шуданд, Ҳудҳуд ба онҳо аз Симурғ гуфт:

Майдон:

Эй гурӯҳи ғофил ва ҷоҳил! Барои ту шоҳе ҳаст, ки дар ҷаҳон баробару баробаре надорад, ки ситоиши ӯро сад ҳазор забон наметавонад баён кунад. Подшоҳи ҳама мурғони ҷаҳон аст, Ҳамеша аз ҳоли ту огоҳ аст.

Ӯ ба ту наздик аст, вале шумо аз ӯ дур ҳастед. Вай дар сарзамини худ садхо хазор рангхои ачоиб медурахшад. Худи хар як ранг хазорхо накшу нигори зебо дорад. Ӯ дар кӯҳи Қаф зиндагӣ мекунад, ӯро Симурғ мегӯянд.
Ту аз он дур ҳастӣ, аммо аз раги гарданат наздиктар аст.

Паррандагон:

Эй ҷон нафасгиру дил гӯй, Ҳамнишини паёмбарон. Моро ба роҳи рост ҳидоят кун. Наҷот аз доми нодонӣ.

Паррандагон:

Эй устоди ҳидоят. Мо хеле хоксору заифем. Мо як даста ҷонҳои нотавон, ҷисми лоғар ва рӯҳи паст ҳастем, Роҳе, ки дар пеш аст, хеле дур аст. , хиссаи калон аст. Чӣ тавр мо ин роҳро пайдо кунем?

Ҳудуди:

Эй ҳамсафар дар ин сафар! Тавре маълум аст, ин роҳ аз 7 водӣ иборат аст:

Аз водии талаб танхо рахнамои муътабар, бошараф, рост рахнамой мекунад.
Дар водии дигар, беҳтарин роҳ ишқ аст. Бо ишқи фазои роҳат, ишқи бахт аст. Ҳар кӣ дарк кунад, аз ҷонаш наметарсад, Дарди ӯ шамъ дар ҷаҳони тира аст.

Пас шумо ба майдони маърифат қадам мегузоред. Наздикии ҳар як инсон ба маърифат мувофиқи издивоҷаш аст.

Водии сабр фарох аст, дар пешаш осмони баланд паст аст.

Қаноат ва некӣ пуштибони шумо хоҳад буд.

Тавассути мехнат, мо илтифоти шоҳона мегирем.

(Талаб, ишқ, маърифат, истиғно, тавҳид, ваҳшат, водиҳои Фақру Фано)

Паррандагон:

Суруди гамангез бихон, эй мутриб. Ман аз бехобӣ мемирам. Барои фаҳмидани худ, фаҳмидани кӣ будани ман. (Бозӣ. "Банги асп" Шералӣ Ҷӯраев)
Паррандагон:

Эй тоҷ, бубин, ки гаҳ ростам, гоҳ каҷ. Гоҳе ба фасодкорӣ машғул мешавам, гоҳе парҳезгорӣ мекунам. Гох худоро мепарастам, гохе бутро мепарастам. Ман бо нияти тағйирёбандаи худ роҳи дурустро ёфта наметавонам.
Ҳудҳуд

Ин гуна беақлӣ ба ҳар кас хос аст. Онро ҷон ва рӯҳ ба вуҷуд меорад. Ҳар кӣ риёгии ӯро инкор кунад, коҳини ӯ пирӯз хоҳад шуд. Барои ин ба ту мураббӣ лозим аст, ки туро аз ин гуна нангу номус наҷот диҳад. То он даме, ки бо шаҳват ошно бошӣ, ақл вайрон мешавад.
Паррандагон:

Раҳнамои мо бош, дониши ту бештар аз ҳама мост
Кабӯтар:

Эй он касе, ки дар нишон додани роҳи рост комил аст. Дар миёни мурғҳо ба ман насиб шуда буд, ки аз дасти мардум ғизо бихӯрам. Мардум барои ман хонаю паноҳгоҳ месозанд, паррандагон обу ғалла меоранд. Дар дунё ман асири доми мардумам, барои ҳамин ба онҳо одат кардам. Магар бехтар нест, ки ба такдир шукрона ба ин сафари пурмашаккат нарафтам.

Майдон:

О, барои худ бахонахои гуногун пеш овардааст. Шумо як лонаи найранг ва найранг доред. Паррандагон аз аҳволи шумо ҳайрон мешаванд. Касеро пайдо кардан мумкин нест, ки мисли шумо дилгарм набошад. Асири оби додаи мардум шудӣ. Мардум ба нуги чуб латта баста, банди туро таъқиб мекунанд-ку! Ба ту ин кадар дард нишон медиханд-бале ва ту ба онхо хасисона табассум мекуни, гайр аз таги бомашон дигар ба кучо намеравй.
Булбул:

Аз гуле, ки ба ин гирдиҳамоӣ ҷасорат дод, дур шудам. Ваќте аз ў људо шудам, ба њоли ишќу ишќ афтодам, аќл, шуур, сабр бароям бегона шуд. Бе у сабр надорам. Чун аз бог берун равад, ман хира мешавам. Бо ёди у дар бог оромам. Вай дар хаёлам ва дар хаёлам танхо аст. Бо чеҳраи комил ба шоҳ таъзим кардан лозим. Бигзор ин кор барои ман барин гулдӯсте роҳ бошад.
Майдон:

Ҳар чизе ки шумо мегӯед, танҳо як ҳавас аст. Дар дунё ҳеҷ гоҳ беақл мисли ту набуд. Магар ин кадар ранчу бевафоест, ки соле хамагй панч руз мекушояду баъд аз дах руз ба хок мепошад?
Уқоб:

Эй мурғон, Подшоҳии ман бузург аст, аммо хашми ман бад аст, Дар кишвари кӯҳистон қаҳрамонам. Ҳар рӯз чанд кабӯса ғизои ман аст. ,агар ин набошад, шабхо хобам намеояд. Агар дар чустучуи хурок ба фазо боло равам, оху ё оху аз ман гурехтан нахохад шуд.
Ҳудҳуд

Зоти ту сазовори ситоиши ҷавон аст, аспи ту сазовори паҳлавон аст. Аммо вой бар ин нўғу чангол ва боли хушбахти ту! Эй харом! Шумо ҳадафи воқеӣ мехоҳед! Заъфи худро ин тавр нишон надихед, пеш аз ба рох баромадан болатонро ба як тараф мекашед. Хуб донед, ки танхо шахсеро, ки аз зиндагии ширини худ даст кашида, ба ин рох ворид мешавад, пањлавони асил ва ќањрамон номидан мумкин аст.
Муаллиф

Паррандахо ин суханхои ачибро шунида, тамоми мусибатхои зиндагиашонро фаромуш карданд. Онхо бо суръати барк рохро фаро гирифтанд. Дар пешашон хамеша водии хавфнок буд Вале баъзеи онхо аз ин рохи сахт гузашта тавонистанд, баъзеи онхо нотавон ва нотавон буданд. Баъзеи онхо рохро гум карда, дар рох гумрох шуданд.
паррандагон

Мо акнун ба шумо итоат мекунем, шумо сарвари мо ҳастед. Ҳадафи шумо чӣ бошад, мо онро амалӣ хоҳем кард.
Шумо сарфармондехи мо хастед ва мо армия. Ҳар ҷое, ки шумо моро роҳбарӣ кунед, мо аз паи он хоҳем рафт.

Эй азизтарин паррандагон. Бигӯ, ки чаро аз асрори ниҳон огоҳӣ? Ва мо бехабарем? Ба мо фаҳмонед, ки сабаб чист.

Ҳудҳуд

Ман лутфу марҳамати як марди бузургро гирифтам. Аз ин чост, ки ман дар сари худ чунин шаъну шараф ва точи баланди рутба дорам. Касоне, ки дили соф доранд, ба касе менигаранд ва ин нигох хокро ба кимиё табдил медихад.
Эй табиати хайрхоҳ, нафс бар ман ситам асту адовати беохир. Ҳар чӣ амр шавад, бар хилофи он амал мекунад. Гуноҳҳои ӯ омурзида нахоҳад шуд. Ин рохи душворро чй тавр тай кунам?

Ҳудҳуд

Шабу рӯз асири нафс ҳастӣ ва бо садоҳои бемаънӣ бозӣ мекунӣ. Аз ту баланд шуд ва аз ӯ шикаст хӯрдед.Агар дар кӯдакӣ асири ӯ будӣ ва бо завқ ғарқ шудаӣ, дар ҷавонӣ ҳам ӯро аз даст надодаӣ. шумо ба пирй расидаед, вале аз одатхои худ даст намекашед ва ба фалокат машгул мешавед, шояд ёфт нашуд.

Уқоб:
Эй пешво, мо корвони туем, ба сафар сар кун.

(Бози. «Сарбон» Шералӣ Ҷӯраев)

Муаллиф

Онхо солхо боз монда нашуда парвоз мекарданд ва аз балое, ки ба онхо дучор шуда буд, наметарсиданд. Чунки рох беохир буд, фалокат, дарду азобу зуроварй беохир буд. Баъзеи онҳо ба бемории вазнин гирифтор шуданд. Дар натича хамагй 30 cap парранда зинда монд.

Мурғи аҷиб
Эй, ин гурӯҳ кист? Чӣ гуна даста? Онон, ки ҳазорон бало кашиданд ва аз балоҳо чизе наёфтанд, кист ин хоки беарзиш, кист саргардон?

паррандагон

Мо як гурӯҳи заифем, ки хору мазлум ҳастем. Дар чустучуи бихишт рафтем ва орзуи расидан ба он будем.

Мурғи аҷиб
Эй гурўњи овора, дар ин њолат, номи кишвару подшоњро ба кадом забон мегўї? Ин макони бузургест, ки ҳатто сад ҳазор офтоб мисли заррачаи ночиз нурпошӣ карда наметавонад ва сад ҳазор фил ғуррон мисли як пашшаи мурдаанд. Дар чунин ҷой шумо на ҳузур дореду на ғоиб. Ин хел сафсатахо нагуфта зуд баргардед.

паррандагон

Вой, бубахшед барои кори зоеъамон.

Оё гурӯҳе ҳаст мисли мо ғамгин, дур аз умеди орзуҳо?
Ҳудҳуд

Рухафтода нашавед Мо бо кадам ба ин рох сад мушкилро паси сар кардем. Гумон накунед, ки шумо аз ҳадафи аслӣ дур ҳастед. Дар ин рох ба камолоти хакикй расидем, Ошик агар ба камолот расид, ба руи у хама рох боз аст. Барои у хушбахтию бадбахтй баробар аст.
Муаллиф Нуриддин бародар

Маќсади ин 30 мурѓ, ки дар љустуљўи маърифату сарват, ранљу ранљу ранљу ранљ ба ин мавзеъ расиданд, чеҳраи худро ба онњо нишон додан ва аз њељї ба вањдат расидан буд. Аммо ба ҳар ҷое, ки нигоҳ мекарданд, худро медиданд. Худоё, чй сухани олиҷаноб, ки 30 мурғе, ки дар хоб дидани Семир буданд, худро Семирг диданд.

Дар ин сурат чун модари гавҳар ба гавҳар табдил меёбад, ҳар кӣ дарк кунад, ки ӯ кист, дар ганҷинаи дил ҷодуро боз кардааст.

(Бозии 3 паррандаҳо)

Бобур: Тасанно. Хайр

Ҳатмӣ:
— Аз Мовароуннахр мехмон омад. Аз харбузаи Андичон тайёр карда шудааст. Биёваред?

— Харбуза аз Андичон? Биёваред.

Чопар харбуза меорад. Бобур харбузаро гирифта, дуру дароз бӯй мекунад:

— Раҳмат, дар гармии ин харбуза Ватану Андиҷонамро ҳис кардам, забони беморамро хеле шод кардӣ.

Мурғи зиндагӣ дар қафаси Ҳиҷрон ором мегирад,

Гутбат ин умри гаронбахоро кутох мекунад.

Не нав' битай фирогу гурбат шарх

Ки ашк руятро тар кард.

Гар дар ҷаҳон чизе ҳаст, Хиҷрондин бад аст. Ҳама аз ту бадтар аст, ин аз ту бадтар аст.

Ӯ гиря мекунад. "Некӣ: суруд

Хумайн: — Падарчон, чй шуд? Сабр кун.

Бобур:

— Тоҳирбек, Ҷуздонро биёр. (Тоҳирбек дастнависи навҷамъшударо гирифта ба Бобур медиҳад.

— Дар Бадахшон «Вақайй»-ро хостед, ана, навиштанро тамом кардам, гиред.

Як хохиши ман ин аст, ки авлоди шумо ин китобро бихонад, онро нусхабардорй кунед ва ба одамони арзандаи Самарканду Тошканду Андичон равон кунед.

Ҳумоюн:

— Падар, шумо фосид ҳастед, подшоҳиро ба ман додан мехоҳед. Аммо бовар кун, як нафаси умри туро аз ин тахт афзалтар дорам!

Бобур:

— Ман ба фикри шумо розиям, корамро давом дех. То ки наслхо аз шухрати сулолаи Темуриён бо ифтихор ёдовар шаванд.

Газалхо ва рубоихои Бобур хонда мешаванд

Парда баста мешавад.

Сахнаи навбатй «Вохурии гоибонаи Навой ва Бобур».

Парда кушода мешавад. Бобур ва Навой дар сахна.

Бобур:

— Салом, муаллим.

-Раҳмат, Мавлоно.

-Ман хеле миннатдорам, ки бо шумо вохӯрдам.

-Ман ҳам бо осори шумо ошно ҳастам, Мавлоно.

— Ман девони шуморо аз даст надода хондам ва панч достонатон асархои дустдоштаи фарзандонам аст, ашхоси «Мехнатнома»-ву «Фирокнома»-ро мутолиа мекунанд.

- Мавлоно, мардум ба истеъдод ва шавќу завќи шумо њасад мебаранд.Мењрубонї, инсондўстї ва дурусткорї барои наслњо намунаанд.

— Одамгарию хайрхоҳиро аз шумо омӯхтам, муаллим, Навиштаҳои шумо баробари гавҳар ғизои рӯҳи инсон аст.

(Навой ва Бобур паси хам мераванд. Хонандагон аз газалу рубоихо ду тараф мехонанд).

Бобур:

Дӯст, аз ҷамъомад лаззат баред.

Тамоми ҷомеаи худро баён кунед.

Халқаи чарх дар ин ҷост, барои тенгри

Чанд рӯз аз ҳамдигар лаззат баред.

Навоӣ:

Барои ман ҳайкал насозед, хуб

Номи маро дар кӯчаҳо нагузоред.

Бар сари қабри ман омада нопадид нашавед

Номамро ба осмон набар.

Табрикот ба рузи таваллудам

Барои ман на орзуву на орзуи бузург,

Ин ягона дархости ман аз ту,

То он даме, ки шумо шахсияти худро нигоҳ доред.

Навоий ва Бобур ҳақидаги шеърлар

Шеъри ташаббускорон паси парда (Дар бораи Бобур ва Навоӣ)

Бо суруду ракс.

Эзоҳ:
Ба гуфтаи коршиносон, «Бобурнома» то имрӯз ҳам муҳимтарин асари пас аз «Ҳиндустон»-и бобои бузурги мо Берунӣ дар инъикоси таърихи Ҳиндустон маҳсуб меёбад.

Бобур одами дилрабо буд... У хукмрони хоси давраи бозеозй, одами далеру ташаббускор буд.

Ҷавоҳарлаъл Неру

Дар байни хокимони Осиё мо бо Бобур барин нобига ва одамони боистеъдод кам вомехурем.