Абдулла Ориповнинг мустақиллик давридаги фаолияти

БО ДӮСТОН мубодила кунед:

Нақша:

I. Муқаддима: Фаъолияти Абдулло Орипов дар даврони истиқлол
Қисми II:
1. Гуногунии мавзуъ дар лирикаи Абдулла Орипов
2. Тафсири бадеии шеъри шоир «Боди кишвари ман».
3. Суруди Ватан дар эчодиёти Абдулло Орипов
III.Хулоса
Ўзбекистон – бунёдкорлик, илм-фаният, меҳрибонлик, меҳнатсеварлик ва меҳрибонликни биринчи ўринга қўйган, фарзандлари баркамол авлод бўлиб вояга етишига қатъий ишонган, бунинг учун мустаҳкам замина яратган, бағрикенг мамлакатдир. XNUMX соли меҳнати ӯ далели он аст, ки ӯ ояндаи бузург дорад...
(Аз шоҳасарҳои Абдулло Орипов)

Буюк ​​ўзбек шоири, Ўзбекистон Қаҳрамони ва Ўзбекистон халқ шоири Абдулла Орипов мустақиллик даврида Ватан, Эрк, Озодликни тараннум этадиган ўнлаб янги шеърлар ёзди. Мавчи нави ба вучуд овардани шароити нави таърихй. овард. Шеърхои фалсафию дидактикй, ки дар натичаи сафари хач ба дуньё омада, ба шарху тафсири хадисхои хикматй бахшида шудаанд, уфуки адабиёти мархалаи охирини узбекро боз хам васеътар намуданд. Тавассути лирикаи Абдулла Орипов ба назми узбек образхои аламхои дилхох, сахнахои изтироби равон, образи осори бокимондаи хаёл, ки ба орзу табдил ёфтааст, вориди шеъри узбек гардид. Дар замоне, ки ин ашъор ба вуҷуд омад, ба номи хушбахтӣ қофия кардани калимаҳо ва эҷод кардани сатрҳои рӯҳбаландкунанда одат буд. Гумон мерафт, ки шеърро на мавзуъ, балки мавзуъ мухим мегардонад ва мухимтар буд, ки шеър дар бораи чї бошад, на чї гуна навишта шудааст. Абдулла Ориповнинг ҳис-туйғулари ўзбек жамиятига ғамгинлик ва ғамгинлик келтирди. Шоир дар бораи шахеи махсус ва дардхои у фикр мекард, калам менавишт. Ин одам худи шоир буд. Аз ин ру, дар бораи одам фарьёд задан ногувор мебуд, дар бораи у шеър гуфтан лозим буд. Зеро садо, садои баланд одамро аз одамони дигар дур мекунад, аз наздикй махрум мекунад.
Парчами Узбекистон барафрохта шуд,
Бигӯед, кадоме аз мо ин рӯзро интизор набудем.
Ҳангоми зарурат, ҳатто дар зери дарахт истода,
Ҳеҷ кадоме аз мо аз имтиҳони таърих нагузаштааст.
Донгил ба сафар баромад, ки ҳоло Узбакистони озод аст,
Барои баъзеҳо он пой буд, ки ба вай осмон буд.
Хушбахтона, ҷаҳони қадим худро шинохт,
Ба ибораи дигар гуем, давлати узбек ба чахон маълум аст. (аз шери «Давлати Узбекистон»)
Дар байни шеърхои боло «Мен нечун севаман Узбекистан», «Узбекистан» барин шеърхое хастанд, ки ба таронахои суи Ватан садо медиханд; Шеърҳои «Ватан», «Халқ», «Темур», «Офтоби адолат», «Эрк ҳаққӣ» дар даврони истиқлолият; Агар асарҳоро ба маҷмӯаҳои наве чун «Бедорлик» (1999), «Дили шоир» (2003) дохил кунем: тарҷумаи намунаи классикии адабиёти ҷаҳонӣ, аз қабили «Комедияи илоҳӣ»-и шоири бузурги итолиёвӣ Алигери Данте. , то чй андоза калон будани кори А.Орипов боз хам равшантар мегардад. Дар эчодиёти Абдулла Орипов сурудани халк, Ватан, шодию гам-хории фарзандони фидокор самти асосии эчодиёти шоир аст; Услуби ӯ бо сурудани мушаххас хос аст, на умумӣ. Дар «Шамоли диёр» (1969) мафхуми бод, образи бод дар тафсири шоир ба дарачаи умумисозии амики фалсафй берун аз маънои маълуми мо бардошта шудааст. Дар он маънињои марбут ба Ватан, адолат, љунбишњои таърихї ва ѓайра бо њам печидаанд:
Дар ин дунё бодҳо вазида,
Шамолхо гох тундбод, гох туфон.
Онҳо баъзан ошкор, баъзан воқеӣ,
Чй бехуда сарф кардани пул.
Аммо боғбон нашав,
Эй боди кишвари ман, боди кишвари ман.
Шоир чй бодхо вазида бошад хам, орзу дорад, ки боди Ватан пок бошад.
Сарвати Узбекистон, табиати зебо, мардуми хоксору мехнатдуст, дар баробари ин, донишмандони бузурги чахон ва тавоноии имрузаи он дар тафаккури шоире, ки шеърхоро мутолиа мекунад, тачассум ёфтааст.
Дунё ба сари узбек партофт.
Рузи худро бо мехнат ба даст меовард
Асоси онро бобоёни бузург ташкил медиҳанд
Вай бо коктейлаш ба мо намуна буд
Абдулла Орипов.