БО ДӮСТОН мубодила кунед:
ВАТАН МАДХИ
Аз хона ширинтар чизе нест. Охир, он чиро, ки мардум мукаддас мешуморад, он чиро, ки ба назари онхо обьёрй мекунад, бо мазмуни амик магар Ватан хамаи инро ба онхо наомухт? Бигзор бисёриҳо аз қудрату шукӯҳи кишварҳои дигар баҳра баранд, аз ҳашамати биноҳо мафтунианд, вале ҳар кас Ватани худро дӯст медорад. Муъчизахои бешумори кишвари дигарро дидааст, аммо касе ба онхо ошик нашуда, кишвари худро фаромуш накардааст. Хама мардум аз Аллох хохиш мекунанд, ки ватанашонро дар ободи бо дигар шахрхо баробар гардонад, аммо вакте ки сухан дар бораи интихоб меравад, камшуморе, ки факиру бечора бошанд хам, ватани худро интихоб мекунанд. Ватан барои ҳама мардум он қадар азиз аст, ки қонунгузорон дар ҳама ҷо тасмим гирифтаанд, ки онҳоро ҳамчун ҷазои олии ҷиноятҳои бузург аз Ватан берун кунанд. Охир, барои онхое, ки дар сафхои чангхо хастанд, баландтарин, аз хама баландтарин нидо даъват ба чанг барои Ватан аст. Касе, ки ин нидоро мешунавад, гумон намекунад, ки аз ӯ рӯй гардонад. Охир, калимаи «Ватан» ба марди далер далер мебахшад.