Пешвои 1: - Ҳар як инсон соҳиби хоки муқаддасе хоҳад буд, ки хуни нофаш рехтааст, Ватан, Ватан.
Пешвои 2: Бале, дар ҳақиқат ин сарзамини муқаддасро чун гавҳараки чашм ҳифз кардан, марзу буми онро аз неруҳои бад ҳифз намудан вазифаи бошарафи ҳар як фарзанд аст.
Пешвои 1: - Ҳар касе, ки дар ин диёр ба воя расида, нону намакро чашидааст, бояд бидонад, ки дӯст доштани Ватан ва лоиқи он будан қарзи баланд аст.
Пешвои 2: - Шубхае нест, ки хар як чавоне, ки худро фарзанди халки узбек медонад, фардо ватандусти Ватан мешавад. Тавре ки Сарвари давлат Ислом Каримов гуфтаанд: «Дар дунё аз муҳофизи Ватан будан бузургтар шараф нест, чунон ки аз сухани Ватан азизтару дилнишинтар сухане нест».
Пешвои 1: - Қувваҳои Мусаллаҳи Ӯзбекистон, ки Ӯзбакистони соҳибистиқлоли моро ҳифз мекунанд, 23 сол мешавад. У сулху осоиши халки моро чун гавхараки чашм мухофизат мекунад. Ташаккули солими кӯдакон, ҳуқуқи зиндагӣ бо падару модар ва оилаи онҳо, таҳсилот ва дигар ҳуқуқҳоро ҳифз ва кафолат медиҳад.
Пешвои 2: - Артиши миллии мо, ки паймон, тезкор ва чолок, бо аслиҳа ва техникаи муосир муҷаҳҳаз буда, қодир аст, пеши роҳи ҳар гуна амалу ҳамлаҳои нопокро, ки ба поймол кардани дахлнопазирии сарҳади мо, сулҳу субот дар сарзаминамон нигаронида шудааст, пешгирӣ ва посух диҳад.
Бо иштироки духтарон ракс барпо мегардад. Донишҷӯён пас аз рақс аз саф баромада, бо навбат шеъри шоир Рауф Толибро таҳти унвони «Сарбози узбак» қироат мекунанд.
Донишҷӯи 1:
Ман ҳама вақт меҷаҳидам.
Ҳушёрӣ барои ман силоҳ аст.
Ман инро дарҳол ҳис мекунам, ҳатто
Хуштак, шамоли барфӣ.
Донишҷӯ 2:
Нихоят, Она-Ватаним,
Ӯ ба ман нигоҳ кард.
Курбон чони ман аст,
Намаки заминро сафед мекунам.
Донишҷӯ 3:
Дастамро ором нигоҳ медорам,
Хандахои субххо.
Пирон хушбахту шод,
Хандаи кӯдак.
Донишҷӯ 4:
Ватани соҳибистиқлол,
Дар чашмони ман.
Охир, ин кишвар, ин чаман,
Дар огуши у калон мешавад.
Донишҷӯ 5:
Ин ҳаёти низомии ман аст,
Ин як имтиҳони ҷавонист.
Ассалому алайкум
Кишвари ман барои ӯ гарав аст.
Донишҷӯ 6:
-Рӯзу шаб,
Оё гарм аст ё хунук?
Ин барои ман муҳим нест.
Ман ҳамеша бедор ҳастам.
Бачаҳо рақси ҷангҷӯёнаро иҷро мекунанд. Дар охири ракс чор нафар талабагон аз сатр баромада, шеъри шоир Мирзо Голибро «Хизмати Ватан мекунам»-ро бо шавку завк мехонанд.
Донишҷӯ 1:
Ман силоҳамро бо меҳр ба сина гузоштам,
Номи ватанамро дар синаи худ нақш кардам.
Ман халқи худ, мардуми худро дӯст медорам,
Ман ба Ватани худ хидмат мекунам.
Донишҷӯ 2:
Ба ёдам насиҳати ниёгонам,
Каломи сулҳ ҳамеша тарғиб карда мешавад,
Вазифаи фахрии кӯдакии маро сафед карда.
Ман ба Ватан хизмат мекунам.
Донишҷӯ 3:
Ашк аз чашми қавми ман нахоҳад афтод,
Тобоварии бачаҳо ҳеҷ гоҳ хам намешавад.
Осмони софи ман намешиканад,
Ман ба ватан хизмат мекунам.
Донишҷӯ 4:
Пешвои ман, ман ҳамеша ба халқи худ содиқам,
Худи Худо моро дастгирӣ кунад.
Намехохам узбеки ман сигор кашад,
Ман ба ватан хизмат мекунам.
Сахнаи хурд бо иштироки хонандагони синфҳои болоӣ намоиш дода мешавад.
Модар: Калон шудам, нафаҳмидам, ки ту ҷавони неки Ватан ҳастӣ.
Писар: Худи ман, холаи азиз. Ба бахти ту, падар, бародаронам бош, ба ман бас аст. Аз ман тамоман хавотир нашав.
Модар: Писарам, агар донӣ, на ба ҳар кас насиб аст, ки хизмати ҳарбӣ кунад. Яке аз командирони шумо гуфт, ки на ҳама бачаҳои синни даъват аз имтиҳон гузашта метавонанд. Аз хар дах як нафар ба хизмати харбй фиристода мешавад. Ман бо шумо фахр мекунам.
